In 2015 kwamen er veel Syriërs naar Nederland en waren er protesten bij asielzoekerscentra. De mensen moesten maar Nederlands leren, werd er gezegd. Nou, dan ga ik dat toch doen, dacht ik toen. De VoorleesExpress paste precies bij dat voornemen.
Ik heb voorgelezen bij vier gezinnen. Vietnamees, Somalisch, Tunesisch en Turks. Die verschillen, dat maakt het zo interessant. Op mijn fietsje ga ik bij allerlei culturen langs. In mijn eigen stad reis ik de wereld rond.
Mensen hebben soms te maken met moeilijke dingen, zoals problemen met de buren of discriminatie. Met De VoorleesExpress kun je ook een andere kant laten zien. Het is misschien een druppel op de gloeiende plaat, maar ik wil ervoor zorgen dat mensen zich welkom voelen in ons land. Bij mijn Vietnamese gezin heb ik op 5 december een doos met cadeautjes en chocoladeletters voor de deur gezet. Ze waren zo verrast: dat kán niet voor ons zijn!
Ik neem altijd een rugzak mee met een heleboel boeken. Op een gegeven moment, en ze doen het allemaal, gaan de kinderen altijd zelf die tas in. Dat vinden de ouders dan niet netjes, maar ik denk dan: ah, het gaat goed!1
Ja, je brengt wat en je haalt wat. Je wéét natuurlijk wel dat er verschillen zijn, maar het echt ervaren is anders.
Wat ik het lastigst vind, is ouderbetrokkenheid creëren. Maar daar kun je met andere voorlezers over praten. Tips en ervaringen uitwisselen, dat is ook heel leuk.
Het huisje dat verhuisde, dat heb ik me wel honderd keer laten voorlezen. En Alles voor een pannekoek. Daarin staat wat je allemaal nodig hebt om een pannekoek te bakken, van graan tot meel en van kip tot ei.
