Autobiografische roman waarin de schrijver de vraag stelt of wat hij schrijft wel literatuur is.
In deze autobiografie, zijn 75e boek nota bene, opent de auteur de deuren wijd en raak je als lezer vanaf de eerste pagina overspoeld door alles wat er omgaat in het leven en de geest van Herman Brusselmans: een niet aflatende stroom aan gedachten en soms absurd gedetailleerde notities over seks en (zijn) vrouwen en schrijvers en bizarre voorvallen die allemaal uit één koortsige koker komen. De auteur stelt zelf de vraag die je bezighoudt tijdens het lezen van de ruim 800 bladzijden: 'Vinden jullie dat ik literatuur schrijf? Sommigen vinden van niet, die vinden... dat ik bagger schrijf' (p.77). Het lijkt alsof hij maar wat aanmoddert, maar bagger, nee. Er zit wel degelijk een lijn in, maar de weg is bezaaid met zijpaadjes en inkijkjes die hij onmogelijk onbesproken kan laten. Schrijven kan hij maar hij weet van geen ophouden. Het is een overvolle dis die opgediend wordt. Het advies aan de lezer is om er mondjesmaat van te nemen. Teveel ineens kan je opbreken en dan heb je je buik ervan vol. En dat verdient dit fenomeen toch ook weer niet. Maar hij had met de helft kunnen volstaan.
Nederlands | 9789044633757 | 831 pagina's
| Titel | Hij schreef te weinig boeken |
| Auteur | Herman Brusselmans |
| Type materiaal | Boek |
| Uitgave | Amsterdam : Prometheus, 2017 |
| Overige gegevens | 831 pagina's - 24 cm |
| ISBN | 9789044633757 |
| PPN | 409139459 |
| Taal | Nederlands |
