Luise (ik-figuur, destijds 6) vertelt hoe ze in de Tweede Wereldoorlog door haar moeder in Duitsland op de trein is gezet naar Nederland. Ze komen in een internaat terecht. Zien ze hun moeder ooit weer terug? Waargebeurd verhaal met zwart-witfoto's. Vanaf ca. 12 jaar.
De titel van het boek slaat op het afscheid van de moeder van de auteur, Maria Braunfeld, die uit voorzorg in 1939 haar drie jonge kinderen Klaus, Luise (ik-figuur, destijds 6) en Leni op een kindertransport naar Nederland zet. Haar kinderen zijn half-joods (zij is niet-joods, haar man Artur Jacobs joods) en zij is zich bewust van het gevaar waaraan de kinderen bloot staan. Vader Artur Jacobs wordt, zo ontdekt dochter Luise ver na de oorlog, vanuit Dachau vergast in het beruchte Schloss Hartheim. Moeder overleeft de oorlog, maar overlijdt op 25 april 1947 in Heiligenhaus bij Düsseldorf; haar twee dochters zitten dan nog steeds in een klooster in Amersfoort, de zoon verblijft elders in Nederland. De lezer blijft vooral wat betreft dat laatste met onbeantwoorde vragen zitten. Waarom keerden de kinderen na de oorlog niet terug naar hun moeder? Een stervende moeder moet haar kinderen in '46 en zeker in '47 hebben kunnen terughalen van Amersfoort naar de omgeving van Düsseldorf (in de Engelse bezette zone). Wilden de nonnen de kinderen houden? De lezer blijft met een vreemd gevoel achter. Met enkele zwart-witfoto's. Voor volwassenen en jongeren vanaf ca. 12 jaar.
Nederlands | 9789074274814 | 109 pagina's
| Titel | We hebben Mutti nooit meer gezien |
| Auteur | Luise Jacobs |
| Type materiaal | Boek |
| Uitgave | [Hilversum] : Uitgeverij Verbum, [2017] |
| Overige gegevens | 109 pagina's - ïllustraties - 24 cm |
| ISBN | 9789074274814 |
| PPN | 413019144 |
| Rubriekscode | Duitsland 945.3 |
| Taal | Nederlands |
| Onderwerp algemeen | Jodenvervolging; Duitsland; Verhalen |
| PIM Rubriek |  Geschiedenis |
| PIM Trefwoord | Jodenvervolging |
