De Nederlandse historicus beschrijft zijn ervaringen bij het NIOD en de wijze waarop hij werd tegengewerkt bij zijn onderzoeken.
Eind 2010 vertrok onderzoeker Gerard Aalders (tegen zijn zin) bij het NIOD omdat hij de pensioengerechtigde leeftijd had bereikt. Hij blikt terug op zijn jaren op 'Het Instituut' en vooral op de tegenwerking die hij kreeg van 'directeur', 'hoofd' en 'brutus', respectievelijk Hans Blom, Peter Romijn en Johannes Houwink ten Cate. De obstructie kwam niet alleen van binnenuit: (oud-)bewindslieden, andere auteurs (zoals Cees Fasseur), de pers en prins Bernhard probeerden Aalders eveneens het werk onmogelijk te maken of hem in een negatief daglicht te stellen. Desondanks produceerde hij een enorm aantal boeken en artikelen. Met nauwelijks verholen sarcasme worden zijn ervaringen op zeer leesbare wijze uit de doeken gedaan. Helaas doet hij dat chronologisch, waar een thematische behandeling (zoals over prins Bernhard, joodse tegoeden of de Goudstikker-collectie) zinvoller was geweest. Bovendien beperkt hij zich niet tot een zakelijke evaluatie, maar lijkt er ook sprake van een persoonlijke afrekening en staat hij zelf (ook in de foto's) nogal centraal. Dat doet afbreuk aan wat hij wil zeggen. Een mooi, vilein, onderhoudend (vooral voor mensen die thuis zijn in de materie), maar zeer subjectief kijkje van binnenuit op de werkwijze op het NIOD. Met voetnoten, bronnenoverzicht en index.
Nederlands | 9789089757838 | 286 pagina's
| Titel | Het Instituut : het Nederlands Instituut voor Oorlogsdocumentatie als speelbal van Den Haag en koningshuis |
| Auteur | Gerard Aalders |
| Type materiaal | Boek |
| Uitgave | [Meppel] : Just Publishers, [2019] |
| Overige gegevens | 286 pagina's - illustraties - 23 cm |
| Annotatie | Met literatuuropgave, register |
| ISBN | 9789089757838 |
| PPN | 421554770 |
| Rubriekscode | 930.1 |
| Taal | Nederlands |
| Onderwerp algemeen | NIOD; 1991-2010 |
| PIM Rubriek |  Nederland |
| PIM Trefwoord | Wereldoorlog II |
Na het verpletterende - en megasuccesvolle - boek Judas, komt Astrid Holleeder nu met een verrassend intieme opvolger: Dagboek van een getuige. Waar Judas het verhaal is over de beslissing om te getuigen tegen haar broer Willem Holleeder, gaat Dagboek van een getuige over de consequenties van die ingrijpende beslissing. Wat zijn de gevolgen geweest voor het leven van de familie Holleeder: voor moeder Stien, zus Sonja, de kinderen en hun partners, de kleinkinderen, en vooral: voor Astrid zelf? Dagboek van een getuige geeft een inkijk in het leven van iemand die noodgedwongen moet onderduiken en voor wie niets 'normaal' is. Van boodschappen doen tot een dagje naar het strand met de kinderen: niets is zonder risico. Of daar ooit verandering in komt, zal de toekomst leren. In 2018 vindt het proces tegen broer Willem plaats. Dagboek van een getuige is een onthullend boek over hoe justitie met 'gewone' getuigen omgaat, en is het ontroerende relaas van een vrouw die afscheid heeft moeten nemen van een werkzaam leven, van een moeder die probeert het goede te doen voor haar kinderen en kleinkinderen, van een zuster en vriendin die haar omgeving altijd op sleeptouw neemt, én van een getuige in de zaak tegen haar broer: Astrid Holleeder. Bron: Flaptekst, uitgeversinformatiePersoonlijk relaas van de jongste zus van topcrimineel Willem Holleeder, die tijdens het proces tegen haar broer als getuige optreedt en daarom ondergedoken zit.
Geschiedenis van het Koningshuis waarin allerlei mythes over het belang ervan, zoals de verdiensten van de Oranjes voor de Nederlandse samenleving, onderuit worden gehaald.
In een toekomstige Republiek Nederland, waar de klimaatverandering zich laat gelden, wekt de wijze waarop de populistische regering omgaat met slachtoffers van een orkaan de woede op van een oude man, die een pamflet schrijft als aanklacht.
Summary: Dit is het werk van een flaneur, een toerist en een reiziger. In de steppe van Oost-Oekraine wordt Tommy Wieringa tot honorair kozak geslagen, in Wenen gaat hij op zoek naar een illustere dubbelganger die naamloos door de geschiedenis werd toegedekt en in het Catharina klooster in de Sinai wordt hij de valse bruid van Jezus. Zijn avonturen voeren hem over de Zwarte Zee naar Odessa en door de woestijn naar de bronnen van het monastieke christendom. Veel van zijn reizen maakte Tommy Wieringa om onderzoek te doen voor zijn romans 'Joe Speedboot', 'Caesarion' en 'Dit zijn de namen'. Eerdere reisverhalen van zijn hand beoordeelde Simon Vinkenoog als "kostelijke anekdotes, belangrijke en toevallige ontmoetingen, ons meenemende naar gebieden waar wij nooit zullen komen, met een opmerkingsgave die alles een diep-menselijk gevoel verleent. Reizen als avontuur, onbevangen, open voor het onverwachte. Dit kan de verbeeldingskracht van een rasechte schrijver in ons teweeg brengen
