Journalistiek onderzoek naar de (gesloten) jeugdzorg in Nederland sedert de wetgeving uit 2015 die de verantwoordelijkheid bij gemeenten legde.
De jeugdwet uit 2015 beoogde effectievere hulp zo dicht mogelijk bij huis. Gemeenten moesten die jeugdzorg organiseren en 15 % op kosten bezuinigen. Nu, vijf jaar later, horen we berichten over tekorten, lange wachtlijsten en toename van kinderen die uit huis worden geplaatst. Aanbestedingen en marktwerking leverden geen betere zorg, ondanks dat jeugdprofessionals zich met hart en ziel inzetten voor kinderen. Van de 3,7 miljard die aan jeugdzorg wordt uitgegeven, gaat ruim één miljard naar bureaucratie, ambtenaren en overhead. In deze publicatie doet de auteur, onderzoeksjournaliste, verslag van haar driejarig onderzoek in de jeugdzorg. Ze interviewde jongeren en ouders, werknemers en deskundigen en jeugdrecht-advocaten. Ze raadpleegde actuele onderzoeken en haalde via een WOB-verzoek informatie boven tafel over een omstreden aanbesteding voor gesloten jeugdzorg. Ze schetst een onthutsend beeld van kinderen met zware problemen die niet de juiste behandeling krijgen, uiteindelijk in gesloten jeugdzorg terechtkomen met een gevangenisregime, vaak zonder behandeling met alle gevolgen van dien. Een publicatie die een onthutsend beeld schetst van de gevolgen van de marktwerking in de jeugdzorg en van de ervaringen van clienten in de gesloten jeugdzorg.
Nederlands | 9789083060200 | 315 pagina's
| Titel | Kinderen van de staat : jeugdzorg in ademnood |
| Auteur | Helene van Beek |
| Type materiaal | Boek |
| Editie | 1ste druk; |
| Uitgave | Baarn : Nobel Boeken, oktober 2020 |
| Overige gegevens | 315 pagina's - illustraties - 24 cm |
| ISBN | 9789083060200 |
| PPN | 428355560 |
| Rubriekscode | 323 |
| Taal | Nederlands |
| Onderwerp algemeen | Jeugdhulpverlening; Nederland |
| PIM Rubriek |  Mens en Maatschappij |
| PIM Trefwoord | Jeugdhulpverlening |
In brieven aan zijn overleden ouders denkt de bekende interviewer (1957) terug aan hun huwelijk, dat eindigde in een vechtscheiding, en aan zijn eigen schuldgevoelens over zijn jarenlange weigering van contact met zijn moeder nadien.
