Just another ordinary day (2003)/ Patrick Watson

In 2007/08 breekt de Canadese progressieve singer-songwriter langzaam door naar het grote publiek met het fraaie, muzikaal bijzonder rijke "Close To Paradise". Zo staat hij in 2008 op Pinkpop. Hij maakte echter al twee platen eerder: "Waterproof9" (2001) en dit "Just Another Ordinary Day" in 2003. De algehele aanpak is wat schetsmatiger dan op "Close To Paradise", wat de sfeer ongrijpbaarder en mysterieuzer maakt. Ook hier geeft hij blijk van grote muzikaliteit. Aangrijpende liedjes in aan Jeff Buckley verwante stijl zijn prachtig gearrangeerd met een breed akoestisch instrumentarium en middels Watsons mysterieuze 'sound design'. Dit geeft soms een psychedelische sfeer. Op andere momenten neigen de haast orkestrale arrangementen naar symfonische rock. Daartussen staan passages die teruggrijpen op Frans impressionisme (Satie!), gecombineerd met de psychedelische klanklandschappen uit Watsons fantasievol aangewende electronica. Wat een muzikaliteit en, tegelijk, wat een emotionele kracht. Ofwel: wat een talent!