Octopus (1972)

"King Crimson, Emerson, Lake & Palmer, Yes en Genesis waren veel groter. Maar het ook Engelse Gentle Giant deed kwalitatief allerminst onder voor die reuzen van de symfonische rock (progrock). De eerste platen waren soms nog wat aarzelend, maar met "Octopus" bereikte de goedmoedige gitant topniveau. Dit vierde album laat een zelfverzekerde, volwassen band horen, die binnen één nummer meer variatie aanbrengt dan menige groep in het complete oeuvre. Soms swingend en rockend, dan weer intiem. Stoeiend met complexe ritmes en onverwachte overgangen. De mix van (symfonische) rock, klassiek, folk en (in wat mindere mate) jazz is volstrekt uniek; de zang - vaak met fraaie meerstemmige passages, die soms middeleeuws aandoen - is werkelijk fenomenaal, en de heren zijn ware virtuozen op de meest uiteenlopende instrumenten. Van gitaar, drums en keyboards tot viool, saxofoon, trompet, cello, blokfluit en vibrafoon." (Kees van Wee, Heaven)