Symphonies, Vol. 1 (2003)

"Dat Weinberg zich ongegeneerd tegen het voorbeeld van Sjostakovitsj aanschurkte blijkt duidelijk in de hier opgenomen Symfonie nr.5, op.67, die in 1962 werd voltooid. In dit vierdelige werk met zijn speelduur van drie kwartier keren duiken typische Sjostakovitsj-elementen op: de symfonische grandeur van het grote Mahleriaanse gebaar, het gematigd moder­ne, sterk emotioneel beladen idioom en de tref­zekere orkestra­tie. Weinberg overtreft zijn idool echter niet: on­danks de onmiskenbare Schwung ontbreekt het aan de scherpte die Sjos­takovitsj' muziek zo boeiend maakt, en dat geldt voor langzame en snelle delen. Toch zou het oneerlijk zijn Wein­bergs muziek op deze gronden te diskwalificeren, omdat zij daarvoor eenvou­dig te veel aantrekkelijks heeft. Hetzelfde geldt voor de Sinfonietta nr.1, op.41, een plezierig stuk waarin veel parallellen te vinden zijn met de Negende symfonie van Sjostak­ovitsj, zij het zonder diens bite." (JvG, Muziekweb)