Derde album en het laatste van de bánd Steely Dan. Na dit album zou de groep een studioproject worden van Becker & Fagen en niet meer op tournee gaan (wat pas veranderde na de heroprichting in de jaren '90). Eigenlijk is die ontwikkeling naar studioproject hier al gaande, want de rij gastspelers is al groot (met namen als Rick Derringer (g) en Victor Feldman (percussie, keyboards) én veteraan-jazzbassist Ray Brown). Opvallendste nummer is dan ook de swingende Ellington-cover "East St. Louis Toodle-Oo". De jazz-invloed op al het materiaal is sowieso nóg weer groter geworden: je hoort akkoorden en harmonieën die totdantoe alleen in jazz gebruikt werden en constant modulerende songs waarin complexe maatsoorten worden gebruikt. Tóch staat het album vol compacte liedjes: pakkende potentiële meefluiters, ware het niet dat je er dan al snel achterkomt dat ze lastiger meefluitbaar zijn dan je dacht...
