Vignettes (2008)

"Op de foto's in het boekje bij "Vignettes" lijkt Marilyn Crispell eerst betrapt, dan glimlacht ze schuw, daarna glijdt de blik afwezig weg. Een gevoelige ziel, dat staat vast, al kwam ze oorspronkelijk met behoorlijk assertieve muziek in de jazz terecht. Ze zat toen in de slipstream van Cecil Taylor en Anthony Braxton. De aandachtige luisteraar bespeurde nochtans toen al de sensitieve persoonlijkheid die vandaag lyrische platen maakt voor ECM. Opmerkelijk: dit is haar eerste soloplaat voor het label. Ze bevat 17 korte stukjes, afwisselend strak gecomponeerd en vrij geïmproviseerd. Soms zijn het impressies, soms is er een duidelijke melodie, soms een ballade, dan weer een springerige vingerdans of een donkere mijmering. Crispell kiest niet voor één sfeer, maar laat alle registers toe. Toch is er een constante: ze klinkt eenzaam. Niet zozeer als mens, wel als muzikante. De luisteraar lijkt een indringer die niet goed weet of hij helemaal welkom is." (Didier Wijnants, De Morgen)