Concerto Symphonique (1992)

Het Concerto Symphonique (1948) is een laat meesterwerk uit Blochs oeuvre. Het is zowel een pianoconcert als een symfonie te noemen. Als bij een concert hebben de piano en het orkest een even belangrijke rol, waarbij de meest expressieve rol voor de piano is. De opbouw van het werk, zoals de wijze waarop de thema's worden doorgewerkt, is meer als bij een symfonie. De Amerikaanse pianiste Marjorie Mitchell bracht met haar briljante spel dit daarvoor genegeerde stuk onder de aandacht van een breed publiek. Deze uitvoering stamt uit 1961. Bonus is het Scherzo uit het vierde Concerto Symphonique van Litolff, zo ongeveer het enige werk van deze midden-19de eeuwse pianist/componist dat nog wel eens gespeeld wordt. Het Scherzo is een echte pianisten-favoriet. Overigens prees Berlioz indertijd de schitterende orkestratie. (uit de hoestekst). De opnamekwaliteit is voor een opname uit 1961 uitstekend te noemen. De remastering door Vanguard in 1992 zal ook aan de prima geluidskwaliteit meegeholpen hebben.