Imitations (2013)/ Mark Lanegan

"Op zijn achtste solo-album is Lanegan teruggegaan naar de kern van zijn muzikale wereld: nummers die hem inspireren. Zonder uitzondering zijn het 'songs that sounded sad whether they were or not', zoals hij de liedjes van Perry Como, Frank Sinatra en Dean Martin vroeger vond klinken. De donkere, van rook en whisky doortrokken stem van Lanegan wordt meestal minimaal begeleid. Een getokkelde gitaar, drums, een simpel baslijntje. De stem draagt de nummers. Ook de meer recente nummers, zoals "Brompton Oratory" (Nick Cave) en "Deepest Shade" (Twilight Singers) worden in dezelfde stijl gebracht. Lanegan covert niet zozeer, maar probeert een interpretatie te geven. Daardoor is het album meer een geheel dan vaak het geval is bij dit soort verzamelingen. Het springt niet van stijl naar stijl of van genre naar genre, maar vloeit van het ene naar het andere nummer. De liefde voor de liedjes is overduidelijk aanwezig. Af en toe klinkt Lanegan hartverscheurend, soms wanhopig of vol vertrouwen." (Jesse Prevoo, 8Weekly)