"Geen band vertaalde het ooit innovatieve geluid van The Jesus & Mary Chain en My Bloody Valentine zo onontkoombaar naar nieuwe tijden als A Place To Bury Strangers. Feitelijk had de Brooklynse band rond zanger, gitarist en effectpedaalontwerper Oliver Ackermann na 2 albums wel gemaakt. Er zitten immers grenzen aan hoe diep je een popliedje kan laten verzuipen in een poel van noise, feedback, ruis en ander wreed geweld. Op derde album "Worship" (2012) bevonden we ons ook regelmatig in postpunktijden (Cure, Joy Division). Die draad wordt met de eerste twee songs van "Transfixiation" opgepakt: "Supermaster" en "Straight" leunen op heerlijke New Wave-baslijnen en Ackermanns trukendoos houdt zich relatief koest. Waarna de vlam alsnog genadeloos in de pan slaat en de band gedurende de rest van de plaat de vlakschuurmachine tegen je trommelvlies zet. Sterker nog: zo zout als in pakweg "We've Come So Far, I'm Clean" en "I Will Die" hadden we 't nog niet vaak gegeten, qua, eh, luide popmuziek." (Erik vd Berg, Oor)
