Bartók - The Miraculous Mandarin ; Kodály - Peacock variations (1993)

"Net als Hertog Blauwbaards kasteel veroorzaakt De wonderbaarlijke mandarijn een haast tastbare claustrofobie en een haast verstikkende seksuele spanning. De wervelende, rusteloze energie en de overdaad aan puntige kruisritmen heeft vrij veel te danken aan Stravinskys Petroesjka en Sacre, maar waar de rauwheid bij Stravinsky zorgt voor een exotische sfeer, roept de muziek van Bartók hier een veel moderner visioen op, namelijk van een sterk vervreemdend stadsbeeld met blikkerende reclameverlichting en luid toeterende claxons. Dit is met zekerheid de meest agressieve partituur van de componist. Eigenlijk alleen de drie betoverende en virtuoze klarinet soli in de drie verleidingstaferelen zorgen voor een paar lyrische ogenblikken. Het nachtmerrieachtige en percussieve geweld uit de partituur wordt verder draaglijk gemaakt door de briljante rijkdom van de orkestrale inkleuring die niet alleen voor sinistere effecten, maar ook voor enige heel sensuele ditos zorgt." (Jan de Kruijff, Musicalifeiten)