The Judas Table (2015)

Zesde studio-album van Antimatter, drie jaar na Fear Of A Unique Identity. Het stemgeluid van bandleider en zanger Mick Moss is prachtig - tenminste als je van melancholische, donkere en regelmatig depressieve muziek houdt. De cover past er precies bij: twee androgyne mensen, die dwangbuizen dragen en elkaar kussen, maar het blijft onduidelijk of dit gebeurt uit liefde of omdat ze geen andere keus hebben. Het is de voedingsbodem voor het thema: menselijke relaties. Mick Moss heeft sinds het vertrek van Duncan Patterson de muziek van Antimatter naar een hoger niveau getild. The Judas Table is de kalmere broer van voorganger Fear Of A Unique Identity en gaat verder in op de persoonlijke teleurstellingen van Moss. Hij wordt ondersteund door sessiemuzikanten, maar speelt zelf nog altijd de hoofdrol. De donkere kant van het bestaan wordt weerlegd door de schoonheid van het gitaarspel, dat extra diepte krijg in combinatie met treurig klinkende vioolspel van Rachel Brewster. (met quotes van Deplatendraaier.nl)