Aosem (2016)

"Lohues heeft een groot muzikaal talent, waar het oneerbiedig gezegd misschien makkelijk op leunen is. Een valkuil waardoor recente albums van de Drent op "Erica" (2013) na misschien wat al te comfortabel klonken. Die valkuil wordt op "Aosem" (Nedersaksisch voor adem en in fonetische zin eveneens een Amerikaanse kreet van enthousiasme) gelukkig goed vermeden. Vooral de elektrische gitaar wordt er steeds vaker bij gepakt om de randjes van de nummers wat af te rafelen, waarbij de solo van Slof weer even vol opwinding doet denken aan Lohues sublieme gitaarspel ten tijde van zijn Louisiana Blues Club. Tekstueel valt er natuurlijk ook weer veel moois uit te halen, van dialectdiamanten als mieghömmels tot ontnuchterende relativeringen en ontroerende mijmeringen. En als in het afsluitende "Let Mar Niet Op Mij" dan toch weer wat van die onheilspellende drive uit het openingsnummer terugkomt is de cirkel eigenlijk weer verdomd mooi rond." (Martijn Koetsier, Platomania)