Symfonieta; Piano concerto No. 2; Songs (2009)

"Mensen laten genieten, de wereld een beetje mooier maken. Het was de drijfveer voor Erik Lotichius (1929-2015), tegen de atonale mode in, in tal van muziekstukken. Hij componeerde al op jeugdige leeftijd, maar zijn vader vond dat hij iets anders moest gaan doen. Hij studeerde een blauwe maandag rechten en medicijnen. Na de oorlog studeerde hij alsnog aan het conservatorium af op piano, compositie en muziektheorie. In de jaren 50 kwamen de atonalen op. Lotichius bleef de tonaliteit trouw, iets waarvoor hij 20 jaar lang werd verguisd. De muziek van Boulez en Stockhausen noemde hij onbegrijpelijk. Lotichius vond dat Bernstein, Ellington en Brubeck er meer recht op hadden om in een adem met Mozart en Beethoven te worden genoemd. 'Ik wilde muziek schrijven waarvan mensen konden genieten, maar dat was jarenlang not done.' Zijn creativiteit vond een uitweg in chansons, in songs, in muziek zonder al te veel pretentie. Zijn vakmanschap stond nooit ter discussie." (uit de necrologie van Peter de Waard, De Volkskrant)