Modern Man ; I Wanna Play For You (1979)

De laatste jaren van de jaren zeventig vormen een lastig te duiden periode in de carrière van de übervirtuoze fusionbassist. Hij maakt nog steeds spannende fusion met ruimte voor tot de verbeelding sprekende improvisaties - door Clarke zelf natuurlijk, maar ook door een heel regiment muzikale vrienden (van Freddie Hubbard tot Jeff Beck). Anderzijds was het de toptijd van de disco en verlangde zijn label (het grote Epic) blijkbaar dat Clarke ook radiovriendelijk materiaal afleverde. De muzikaal interessante tracks worden dus hier en daar afgewisseld door veel plattere dansbare tracks met makkelijk mee-yellbare refreinen. Vooral "I Wanna Play For You" is een vreemde plaat daardoor: het is een afwisseling van live-opnamen en studio-opnamen, waarbij door de bank genomen de live-opnamen de fijnere fusionkant laten horen (met veel soli) en de studio-tracks het meer disco-getinte materiaal. Neemt niet weg dat ook live dansbaar materiaal niet ontbreekt, maar dan meer in strakke funk-vorm (zoals "Hot Fun-Closing").