The unreasonable silence (2016)/ Cosmograf

Vijf jaar na zijn eerste echte album "When Age Has Done Its Duty" komt Robin Armstrong al met een vierde Cosmograf-plaat. Da's een hoge productie als je bedenkt dat hij heel veel op zijn albums zélf doet. In zijn discografie, die toch al eerder omschreven is als 'filmische prog', is dit "Unreasonable Silence" wel het meest filmisch van allemaal. Je dient het echt als één geheel tot je te nemen om het verhaal goed tot recht te laten komen en de functie van de geluidseffecten, berichten op telefoonbeantwoorders en meer te begrijpen. Armstrong baseerde zich hierbij op het essay De Mythe van Sisyphus van de Franse filosoof Albert Camus. In de loop van het album begrijpen we dat een man zich laat meenemen door aliens, maar allengs krijgen we door dat de man op allerlei manieren teleurgesteld is in zijn leven op aarde en als gevolgtrekking de ultieme stap neemt. Het allerlaatste geluidseffect laat je vervolgens gissen naar of de man dit echt zo meemaakt, of dat waangedachten hem de baas zijn geworden. Dit alles is verpakt in muziek die naast filmische passages weer de nodige Pink Floyd- en Porcupine Tree-invloeden laat horen. Waar hij in het verleden wel eens al te zeer zijn idolatie voor zijn helden liet doorschemeren heeft hij intussen toch een echte Cosmograf-sound gevonden. Hulp kreeg hij overigens wel, van o.a. opnieuw drummer Nick D'Virgilio en bassisten Nick Beggs (Steven Wilson, Steve Hackett) en Dave Meros (Spock's Beard).