Prélude, choral et fugue Prélude, aria et final ; Variations symphoniques (Bolet) (1989)

De Variations symphoniques worden wel beschouwd als Francks absolute meesterwerk. Het is een pakkend showstuk waarin Liszts principe van de voortdurende thematische gedaanteverwisselingen nog eens met succes wordt toegepast. Ditmaal om een tamelijk introspectief dubbelthema te onderwerpen aan een reeks miraculeuze omzettingen die culmineren in een levendige slotscène die eerder op een voldragen symfonisch deel dan een coda lijkt. Maar in tegenstelling tot Liszts werken voor piano en orkest is hier minder sprake van een erg de aandacht trekkende virtuositeit. De pianopartij is meestal hecht geïntegreerd in de orkestpartij en de aandacht is steeds gericht op welluidendheid; het mooiste voorbeeld daarvan is de sfeervolle rêverie van de zesde variatie. (Jan de Kruijff; Musicalifeiten).