Transience Songs recorded between 2003-2015, an introduction to the more accessible side of Steven Wilson (2016)

Na vier albums én een halve, plus nog een verzameling covers (en dan 'vergeten' we voor het gemak nog even de vele experimentele, meer abstracte muziek die de man ook uitbrengt) is het tijd voor een tussenbalans. Vooral handig voor mensen die bij de naam Steven Wilson nog steeds vooral terug denken aan Porcupine Tree, of de naam alleen associëren met de fraaie 5.1 Surround-mixen die hij maakte van platen van o.a. Jethro Tull, Yes, King Crimson en Tears For Fears. Vergeet echter niet dat de Engelsman ondertussen met zijn vier regulieren soloplaten commercieel succesvoller is dan hij ooit met Porcupine Tree (of met No-Man) is geweest. En dat zonder artistieke concessies te doen. Hoewel hij tegen wil en dank steeds weer wordt ingedeeld onder de noemer 'progressieve rock' waaiert hij stilistisch ook uit richting shoegaze, electropop en - door de medewerking van een aantal cracks uit die wereld aan zijn albums - jazzrock.