Symphonie no. 2 Adagio; Sinfonia Tragica; Gesangs-Szene (Rickenbacher) (1993)

Hartmann is typisch een van de Duitse componisten uit die generatie die na de Tweede Wereldoorlog tussen wal en schip dreigden te vallen. Zij waren eigenlijk te oud om tot de avant-garde te behoren, maar ook te jong voor het establishment. Hartmanns werk kan wellicht worden gezien als een niet-serieel vervolg op de Tweede Weense School; het heeft enerzijds de expressie, zoals we die in het werk van Berg vinden, maar dan veel intenser en ruwer, en anderzijds, met name na 1945, de uitgewogen constructie van het werk van Webern, maar zonder diens extreme beknoptheid. Hartmann overleed op 5 december 1963 aan kanker. Zijn zoon Richard (geboren in 1935) heeft zijn nalatenschap met hulp van musicologen zorgvuldig gecategoriseerd. Zo werd de Sinfonia Tragica, gecomponeerd in 1940 en herzien in 1943, pas in 1989 voor het eerst gepubliceerd en uitgevoerd. (Bron: Wikipedia).