Arnold Schönberg - Pierrot lunaire ; Robert Schumann - Dichterliebe

Twee uiteenlopende ensceneringswijzen. Schumanns Dichterliebe als een film-in-film-fake-documentaire; Schönbergs Pierrot Lunaire met Fassbinderiaanse cinematografie, inclusief slachthuis-scene en aan softporno rakende fragmenten. "Schäfer, de veelzijdige sopraan met haar zoetgevooisde timbre die zowel in barok, classicisme, romantiek (o.a. dus Schumanns Dichterliebe) en laatromantiek als in eigentijdse muziek heel overtuigende interpretaties leverde, benadert Pierrot logischerwijze van de vocale kant, maar ze gaat terecht meer spraakgeoriënteerd te werk; de paar gezongen noten komen er op perfecte toonhoogte uit en hoewel uitglijers van aangehouden noten keurig worden vermeden, is het resultaat uitermate dramatisch, een toonbeeld van waar expressionisme waarin behalve voor mysterie ook plaats is voor schoonheid. Het karakter van het werk halverwege cabaret en concertzaal is raak getypeerd en Boulez zorgt voor een heel idiomatische tegelijk intense en intieme begeleiding." (Jan de Kruijff, Musicalifeiten)