To the bone (2017)

Tip in iO Pages 144: "Progressieve rock hoor je op Steven Wilsons vijfde reguliere soloalbum nog in 2 à 3 van de 11 tracks. Dat zijn wel zeer enerverende songs. Hoogtepunt "Refuge" (met de zeer rake mondharmonica van Talk Talks Mark Feltham) bouwt langzaam op naar een apotheose. In "Detonation" schetst Wilson in stuwende rock à la Porcupine Tree's "Arriving Somwhere" de haat bij een religieus extremistische me. Een fraaie exponent van de rode draad van dit album: 'In what a fucked-up world we live in". Verder leunt Wilson dit keer zwaar op de pop. Uiteraard pakt deze artistieke kameleon dat zeer smaakvol aan, met herkenbare inspiratiebronnen. Zo klinkt in "Song Of I" de sfeer en beat van Peter Gabriel, plus zijn liefde voor Prince. Hier en daar steken funky gitaartjes de kop op. De hier vaak door Wilson ingezette falsetstem accentueert dat. Het fraaie "Pariah" toont de grote klasse van zangeres Ninet Tayeb. "To The Bone" boeit, maar mist het avontuurlijke van zijn twee directe voorgangers." (Freek Wolff)