"Met ruim 12 miljoen verkochte exemplaren was "In The Lonely Hour" (2014) van de Londense 'blue-eyed soulboy' Sam Smith op zijn minst een droomdebuut. Deze opvolger gaat volgens Smith over 'de homo die ik ben geworden'. Een persoonlijk album dus, van een jongen die in veel opzichten een mannelijke Adele is: een leuke Londense kwebbelkous. Zijn twijfels en verdriet bewaart hij voor zijn liedjes. Prima, maar het gevolg is wel dat het melodrama in bijna elk lied over de rand klotst en het 'lief dagboek'-gehalte soms wel erg hoog wordt. Met de hit "Too Good At Goodbyes" eindigt het album sterk. Onderweg komen goede songs als "Midnight Train" en "Pray" - samenwerking met Timbaland - voorbij, maar het blijft compositorisch wel clichématiger dan bij Adele. Zo'n duet als "No Peace" ken je eigenlijk al, al hoor je het voor de eerste keer. Hij zet vaak zijn falsetstem op, terwijl hij met meer kleuren uit de voeten kan. Smith is veelzijdiger dan we op dit album horen." (Menno Pot, Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
