Bloodlight And Bami (2018)

"Grace Jones worstelt met een oester, in Grace Jones: Bloodlight and Bami. I wish my pussy was this tight, flapt ze eruit. Wat later stelt ze dat het nog altijd goed voelt wanneer het publiek haar naam roept. Mits ze niet zeggen: verbrand die heks. Heb ik ook wel eens meegemaakt, trouwens. Er zijn weinig muziekdocumentaires die zon onverbloemd menselijk en intiem beeld van hun onderwerp schetsen als Bloodlight and Bami. Superster Jones wordt bijzonder dicht op de huid gezeten tijdens de productie van haar album Hurricane (2008) en de daaropvolgende wereldtour. Lange gesprekken aan de keukentafel bij familie in Jamaica staan daarbij in schril contrast met de uitgebreide registraties van optredens in heerlijk buitenissige outfits. De beelden versterken elkaar. Ook op het podium, gefilmd in kraakheldere close-ups, is Jones dichterbij dan ooit, alsof je kijkt naar een huiskamerperformance in plaats van een concert." (volkskrant.nl)