Amsterdam After Dark (1989)

"Na Meditations, een plaat met pianist Tete Montoliu, brengt Coleman in 1979 eindelijk een eigen klassieker uit: Amsterdam After Dark. Het is een plaat die barst van de energie, de grote reikwijdte van Colemans spel laat horen en precies zijn positie tussen de modernen en de traditie weergeeft. In het openende titelnummer is bijvoorbeeld een duidelijke verwantschap met A Love Supreme van John Coltrane te horen, maar hoewel Colemans spel inmiddels toch hier en daar de invloed van freejazz draagt is het qua sfeer een totaal andere plaat. Zoals Coleman breeduit lachend op de in de Nederlandse hoofdstad gekiekte hoesfoto staat, zo ademt Amsterdam After Dark rrn opvallend gemoedelijke en optimistische stemming. (...) Op Amsterdam After Dark vindt Coleman de vorm en de stijl die hem het beste past. Hij speelde het liefst met een kwartet, zei hij eens, een bezetting die ruimte biedt om datgene te ontplooien wat Coleman zijn leven lang het meest fascineert: de melodie". (Jazzism)