Horowitz plays Clementi (1989)

Kreeg bij leven het etiket de laatste romanticus en wanneer men afziet van de commerciële overwegingen die daarachter staken, kan men eigenlijk alleen maar concluderen dat het terecht was. Horowitz spel fascineert niet alleen door de ongehoorde virtuositeit en rijkdom aan nuances in dynamiek en articulatie, maar vooral door de grote vrijheid die hij zich veroorlooft. Het resultaat is soms excentriek, maar bovenal steeds weer uniek. Zijn merkwaardige carrière, met lange periodes van complete teruggetrokkenheid, is er oorzaak van dat zijn opnames met grote tussenpozen ontstonden. Het album Horowitz in Moscow is misschien wel de beste introductie tot het spel van de man die als geen ander de personificatie van de klavierleeuw vormde. (JvG)