So Happy It Hurts (2022)/ Adams, Bryan

Wat lijkt het me toch heerlijk om Bryan Adams te zijn. Zoals menig babyboomer heeft hij maar gedurende korte tijd goed werk hoeven leveren en mocht hij daar vervolgens de rest van zijn leven op teren. Ruim dertig jaar na zijn eerste hit trekt hij er nog steeds volle zalen mee, zonder sindsdien ook nog maar iets van waarde te hebben gemaakt. Je moet het de fans van twee generaties terug toch nageven: ze zijn een stuk beter in het langdurig belonen van hun helden dan de millennials met hun korte termijngeheugen. Enfin, Adams is sinds zijn hoogtijdagen wel gewoon platen blijven maken en stuk voor stuk zijn die net iets minder spannend dan het in de ochtend openen van de PostNL-app om te zien of er vanmiddag iets in de bus zal zitten. De inmiddels 62-jarige zanger is nooit gestopt met het spelen van slaapverwekkende radiorock in een stijl uit een ander tijdperk. Dit album staat ook weer vol standaardriffs en cliché-songteksten waar je alleen warm van wordt als je oude lijf al bijna op z’n koudst is. (Oor)|