Miroir de peine (2022)/ Veldhoven, Klaartje van

Sem Dresdens opmerking (1923) over de muziek van Hendrik Andriessen is al vaak geciteerd: 'Zijn muziek, kalm en sereen, neigt naar het contemplatieve, het verheerlijkende, en vindt haar uitgangspunt in een sfeer van devotie, waarin hij behoefte heeft te leven.' Het vervolg van Dresdens commentaar wordt meestal discreet weggelaten: 'Zijn muziek is stil, ingetogen, af en toe wat te vlak.' Verdedigers van Andriessens muziek kunnen wat dat betreft maar het beste de vlucht naar voren nemen. Dat is dan ook heel goed gelukt bij dit programma rond Andriessens Miroir de Peine (spiegel van de pijn). Deze liedcyclus schildert het lijden van Christus vanuit het perspectief van Maria. Goed, dat mag dan die suspecte introverte wereld zijn waarin Andriessen verkoos te leven. Het leverde wel muziek op die nog steeds een enorme kracht en expressie heeft (...)|