Pelléas et Mélisande (2022)/ Debussy, Claude

De raadselachtige opera Pelléas et Mélisande is tegelijkertijd zo iriserend als een opaal en zo sinister als een middernachtelijk spookslot. François-Xavier Roth werd al vroeg in het diepe gegooid toen hij als beginnend dirigent deze complexe opera simpelweg maar te dirigeren had. Achteraf bekeken was het misschien wel goed dat hij zich zonder al te veel scrupules door de partituur heen moest worstelen. Twintig jaar later heeft hij veel meer ervaring, dankzij de vele uitvoeringen met Les Siècles. Dit ensemble bedient zich, zoals bekend, van historische instrumenten. Volgens Roth horen we daardoor meer kleur en resonans, wat ook de relatie met de zangstemmen ten goede komt. Pelléas wordt hier overigens gezongen door een tenor (Julien Behr), en niet door een lichte bariton (zoals voorgeschreven). De rol van Mélisande (Vannina Santoni) klinkt volwassener en minder fragiel dan we van andere uitvoeringen gewend zijn. Verder bevat de uitvoering een paar extra maten extra die in 1902 door censuur sneuvelden.|