Last Night In The Bittersweet (2022)/ Nutini, Paolo

De rocksoep wordt niet zo heet gegeten als hij wordt opgediend. Zo’n beetje alle genres in pop komen in de zestien nummers aan bod. Radio klinkt als een vintage radiorockliedje dat John Mayer geschreven had kunnen hebben, als die meer emotionele urgentie in zijn donder had. The Beatles zouden zich niet schamen voor een ballad als Julianne. En Abigail vermomt zich als klassiek countrykleinood. Het overtuigt allemaal omdat Nutini’s wendbare stem zich nestelt in elke muzikale context. In het newwave-achtige Lose It zorgt de onderkoelde Lou Reed-dictie voor een heerlijke dreiging die toeneemt als het nummer wordt volgebouwd met jengelende gitaren en een dameskoortje. In Through the Echoes is het juist de emotionele rasperigheid van Nutini’s stem die hij uitbuit. De bezieling van de zingende voorzanger die zijn gemeenschap meesleept. Yep, toch weer soul. (De Volkskrant)|