Hello Hi (2022)/ Segall, Ty

Ty Segall ruilt ditmaal zijn fuzzpedaal in voor iets dat veel flueler en fragieler klinkt dan de stekelige, beukende uithalen die we vooral met de man associëren. De breuklijn is meteen hoorbaar op het kalmerende “Good Morning”, dat wiegend en zangerig de bloedmooie opener vormt van een setje nummers dat erg rudimentair en akoestisch opgebouwd is. Laagje na laagje krijgen ze vorm, met de vocals van Ty als schitterende kroon op elk werkstukje. Hello, Hi is een breekbare en minzame plaat die makkelijk een van de beste dingen is die Ty Segall in de afgelopen paar jaar verwezenlijkt heeft. De levenslust, de passie, de power en een peperkoeken hartje: alle vier stromen ze op de poepsimpel getitelde plaat samen om je doodleuk van je sokken te blazen, of dat nu in akoestische eenvoud gebeurt of in een moordende fuzzbui. (Jonas Rombout, Dansende Beren, 2022)|