(Self-titled) (2022)/ Mumford, Marcus

Zelden liepen vorm en inhoud zo ver uiteen als op Cannibal, opener van het eerste soloalbum van Marcus Mumford. Wat je hoort: een akoestische gitaar, bescheiden tokkelend, licht pulserend. Een melodie is nauwelijks te ontwaren. De wereldberoemde zanger zingt op zijn kenmerkende mild-melancholische wijze wat voor zich uit. (...) Maar dan de tekst: ‘I can still taste you and I hate it / That wasn’t a choice in the mind of a child and you knew it.’ Veel explicieter ga je het niet krijgen. Het misbruik ligt dertig jaar achter ons en al die tijd heeft Mumford het weggestopt. Nu hij de confrontatie aangaat, blijkt het akelig vers en (dus) ongeordend. Mumford stuitert van erkennen naar ontkennen. Van manieren om het achter zich te laten – misschien kan vergiffenis uitkomst bieden? – naar het besef dat ‘t hem nog steeds opvreet en dat hij er misschien wel nooit overheen komt. Kort voor het einde explodeert het nummer. (...) (self-titled) is, voor zowel maker als toehoorder, een album van groot belang. (OOR)|