Holy Loneliness Divine (2022)

Roots-getinte singer-songwritermuziek met hoge emotie-factor. Beetje Bruce Springsteen-achtig (diens bezonken kant) maar zonder diens manierismen. "Het beste komt aan het eind? In dit geval komt het eind in ieder geval met klasse. Met "Holy Loneliness Divine" presenteert Joseph Parsons het laatste album van de naar hem genoemde band. Dit gaat ook gepaard met een zeker gevoel van "aangekomen te zijn". De band hoeft niemand iets te bewijzen en wil in plaats daarvan afscheid nemen van z'n fans met een hartverwarmende plaat. Eigenlijk zou elk nummer op dit album kunnen doorgaan voor een potentiële radiosingle. Sommige klinken wat melancholieker (bijv. "Dreams We Dare"), op andere momenten lijkt de groove wat upbeat ("Passengers"), maar alle nummers hebben één ding gemeen: ze zijn stuk voor stuk pakkend, emotioneel dichtbij en tegelijkertijd lichtvoetig geënsceneerd. Zeer de moeite waard om aan één stuk door te genieten en je gewoon te verliezen in de aangename melodieusheid van de muziek." (Musikreviews.de)