Thank God We Left The Garden (2023)

""Thank God We Left The Garden klinkt" zo vaak als iets dat je voor het eerst gehoord zou kunnen hebben in een studentenhuis begin jaren 70, dat je in de verleiding komt om Jeffrey Martins leven te herschrijven. Martin krijgt eindelijk de erkenning die hem in een lang vervlogen tijdperk werd onthouden, een gelukkig einde van een verwoeste carrière. Het is het materiaal van een verdiende legende. Het is Martins meest betoverende, briljante album. De vertrouwelijke intimiteit en allusieve poëzie van nummers als "Paper Crown" en "Quiet Man" doen sterk denken aan het extatische gebrom van Paul Siebels klassieker "Woodsmoke And Oranges" uit 1970. Buiten de tuin is de wereld natuurlijk wreed en onvergeeflijk. Je staat er alleen voor, vriend, net als de verloren hond in het openingsnummer van het album. Volgens Martin is het echter beter om onder een bewolkte hemel van existentiële angst te leven dan onder de heilige blauwe hemel van een lachwekkende utopie." (Uncut; 4.5 uit 5 sterren)