Charcoal Grace (2024)

"Het moet een stevige uitdaging zijn voor een artiest na de eerste paar albums; hoe blijf je trouw aan je muzikale DNA zonder in herhaling te vallen? Hoe vind je de balans tussen een herkenbaar bandgeluid en het introduceren van nieuwe elementen? Waar bij een aantal progmetalbands die weegschaal recent doorslaat naar de veilige kant, weet Caligula’s Horse op “Charcoal Grace” het evenwicht te vinden. De structuur van “Charcoal Grace” is opmerkelijk symmetrisch. Het album begint en eindigt met de hierboven genoemde tien-minuten-plus-epics, met aansluitend compactere songs, die dan weer de ambitieuze "Charcoal Grace"-suite in het hart van het album omsluiten. Hoe prog wil je het hebben? Het laatste deel van die suite ("IV: Give Me Hell") vormt voor mij het hoogtepunt van het album. Een langzame opbouw met een dreigende sfeer, toewerkend naar een hartverscheurende kakofonie van een finale. Progmetal op zijn allerbest." (Progwereld)