Postindustrial Hometown Blues (2024)

"Hier volgt het recept van Big Special-stoof en ik ga je nu al verklappen dat het verrukkelijk is. Zet een grote pan op het vuur. Neem vervolgens twee liter woede en frustratie, recht uit een achterstandswijk in Birmingham. Voeg een forse schep schrijftalent toe, enkel van het niveau van John Cooper Clarke. Gooi er daarna een royale scheut skullcrushing gitaar- en drumherrie bij en een takje Joe Talbot. Verder drie volle eetlepels spoken word met vet Brummie-accent. Breng op smaak met een halve maatbeker vers strontwater uit de wc van Trainspotting. Shithouse! Als alles goed is opgewarmd, mag een zorgvuldig afgewogen mix van humor, relativeringsvermogen en gevoel voor melodie erbij. Breng aan de kook en vervolgens drie uur laten sudderen. Resultaat? Een ongekend prachtig debuutalbum van punkrockers Joe Hicklin en Callum Moloney. Vijftien even fenomenale als intense tracks, stuk voor stuk met een geheel eigen signatuur. Ik vat het album even voor je samen: ‘Life ain’t no fucking disco.’ Eet smakelijk." (OOR)