Viola concerto ; Absence ; Serenades (2024)

"Wie Magnus Lindberg de afgelopen decennia volgde, zal zijn opgevallen dat zijn componeerstijl een grote verandering heeft ondergaan. In de jaren tachtig maakte hij met het stuk Kraft naam als ultramodernist. In de decennia die volgden heeft Lindbergs muzikale taal zich aanzienlijk vereenvoudigd. Sommige critici verwijten hem daarom oppervlakkige neoromantiek. Positiever (en realistischer) verwoord zoekt Lindberg steeds meer de traditie op, zoals met de reeks soloconcerten die hij componeerde voor piano (inmiddels drie), viool (twee), cello (twee) en klarinet. Ook het Concert voor Orkest valt hieronder. Het Altvioolconcert (2024) is de jongste toevoeging aan dit rijtje. Een andere link met de traditie is de manier waarop Lindberg langs eerdere muziekstijlen schuurt. Naar eigen zeggen is hij erg geïnteresseerd in de vraag wat er gebeurd zou zijn wanneer Schönberg niet de ‘fatale’ stap naar de twaalftoonstechniek had gezet (de componeer-methode waaruit later Lindbergs modernisme voortkwam)." (Muziekweb)