Pajama Day (2008)

"Peter te Bos (57 inmiddels) kondigt "Pajama Day" al zo lang aan dat bijna niemand meer geloofde dat ie er ooit nog kwam... Het album is eigenlijk een logische opvolger van "Will-O-The-Wisp" (1997). De anarchistische garagepunk (als een mokerslag) van "Shocking Shades Of..." (1984) transformeerde langzaam in moerasrock (een term die voor Claw Boys Claw lijkt uitgevonden) en dat geluid is maar verder blijven evolueren. Het moerasgeluid is er nog steeds, maar nu bijna volledig onderhuids. "Pajama Day" is ingetogen maar nooit spanningsloos, op de koddige cover "Dream A Little Dream Of Me" na. Elders overtreft Te Bos zichzelf als crooner en zingt hij beter (en lager) dan ooit. Een drietal ouderwetse moerasrockers is sleazy en bluesy met die typische Claw Boys-groove. Gitarist John Cameron verdient een pluim voor zijn kale, losse en indringende stijl. "Shocking Shades" en "Pajama Day" zijn 2 kanten van dezelfde medaille: explosie versus implosie. Een plaat om mee naar bed te nemen." (John Denekamp, Oor)