Essay over de Italiaanse beeldende schilder Giambattista Tiepolo (1696-1770).
Giambattista Tiepolo (1696-1770) is een van de meest onderschatte Italiaanse schilders. Hij behoort tot het rococo dat nogal gemakkelijk als oppervlakkig en decadent wordt omschreven. Hij werkte vooral voor de Venetiaanse adellijke families. Venetië was in de 18e eeuw economisch op de terugweg, maar toch bleef men in kunst investeren. Zijn faam was zo groot dat hij werd uitgenodigd in het buitenland, nl. het aartsbisdom Wurzburg en het koninklijk paleis in Madrid. In zijn eigen tijd werd hij bejubeld, maar kort na zijn dood verguisd en vergeten. Tiepolo betekent volgens Calasso het einde van de schilderkunst en het begin van de decadentie in de Westerse kunst. Zijn kunst oogt gemakkelijk, eenvoudig, maar dat is maar schijn. Esoterische thema's zijn nadrukkelijk aanwezig (kabbala etc.), vooral in de overal opduikende oosterlingen. De duistere kant van Tiepolo vind je niet in zijn officiële opdrachten, maar in een etsencyclus, de Capricci en de Scherzi. Calasso gaat dieper in op deze cycli, maar geeft toe dat de precieze inhoud altijd een mysterie zal blijven. Kunstgeschiedenis geschreven met literaire allure.\n5\nBernard Huyvaert
Nederlands | 9789028423367
| Titel | Het roze van Tiepolo |
| Auteur | Roberto Calasso |
| Secundaire auteur | Els van der Pluym |
| Type materiaal | Boek |
| Uitgave | AmsterdamWereldbibliotheek, cop. 2010 |
| Overige gegevens | 310 p - ill - 21 cm |
| Annotatie | Met lit. opg., reg. - Vert. van: Il rosa Tiepolo. - Milaan : Adelphi Edizioni, cop. 2006. |
| ISBN | 9789028423367 |
| PPN | 322867452 |
| Taal | Nederlands |
| Onderwerp algemeen | Tiepolo, Giovanni Battista |
