Essay over de vraag of men boeken waarover men van gedachten wil wisselen daadwerkelijk gelezen moet hebben.
Hoe gebruiken wij boeken? Wat verstaan wij onder lezen? Tussen een aandachtig bestudeerd en een volstrekt onbekend boek liggen allerlei gradaties. Pierre Bayard (1954; hoogleraar Franse literatuur en psycho-analyticus) presenteert zich in dit essay nadrukkelijk als niet-lezer. Vanuit die paradoxale positie bouwt hij nu, weliswaar met de nodige humor, maar daarom niet minder serieus, in drie stappen aan een theorie van het lezen. Lezen is allereerst niet-lezen: het is lang niet altijd noodzakelijk een boek daadwerkelijk gelezen te hebben. Wat vooral telt is het oriëntatievermogen, zoals de schrijver Musil dat toekent aan de ideale bibliothecaris, die zelf geen boek openslaat, maar de weg weet in het erfgoed van onze gemeenschappelijke bibliotheek. Uit de verdere exemplarische situaties die Bayard noemt, met aangevers als Eco, Montaigne, Greene, Wilde, Siniac, Shakespeare en Balzac, blijkt hoezeer ons referentiekader (en dus onze persoonlijke bibliotheek) receptie en houding beïnvloeden. Een boek niet gelezen? Geen schande! Een aantal nuttige strategieën om alsnog tot zinnige gedachtewisseling erover te komen dient zich overtuigend aan. Lezenswaardig voor leek en professional, deze prikkelende proeve van een leestheorie.\nMenno Gnodde
Nederlands | 9789044511598
| Titel | Hoe te praten over boeken die je niet hebt gelezen |
| Auteur | Pierre Bayard |
| Secundaire auteur | Jan Versteeg |
| Type materiaal | Boek |
| Uitgave | BredaDe Geus, cop. 2008 |
| Overige gegevens | 189 p - 21 cm |
| Annotatie | Vert. van: Comment parler des livres que l'on n'a pas lus? - Paris : Minuit, cop. 2007. - (Paradoxe). |
| ISBN | 9789044511598 |
| PPN | 315092475 |
| Taal | Nederlands |
| Onderwerp algemeen | Leesgewoonten ; Kritiek |
