Te Deum (1988)

Alfred Deller beschikte over een heel bijzondere mannelijke en karaktervolle altstem die uitblonk in puurheid, souplesse en perfectie. Maar er was meer, zoals de wijze waarop hij fraseerde, met een zekere mate van vrijheid die deed vermoeden dat het zijn intuïtie was die mede vorm gaf aan het door hem uitgezette discours. Om dan als luisteraar vervolgens tot de ontdekking te komen dat Deller het notenschrift wel degelijk op de voet volgde. Het zijn allemaal aspecten die het bewijs leveren voor Dellers unieke zangkunst. Een kunst ook die zich bij uitstek leende voor de vocale muziek uit de periode van de Tudors, de Jacobijnen en de (vroege) . Kortom Engelse muziek uit de Renaissance en (vroege) Barok, het genre waarin Deller niet alleen zijn hoogste troeven uitspeelde, maar waarin hij ook een schoolvoorbeeld was voor zijn tijdgenoten en de generatie na hem, met in de voorste gelederen Paul Esswood, Michael Chance, Andreas Scholl en René Jacobs. (opusklassiek.nl)