Achtste studio-album van The Allman Brothers Band. Het nummer "Straight From The Heart" was een hit in de VS.
Editie met een hoop extra tracks t.o.v. de originele uitgave, zelfs eentje meer dan "The Fillmore Concerts" uit 1993. "This is the archetype. Before it, Southern rock as a separate genre was an amorphous curiosity. After it, redneck hippies with chops were entitled to all the worship that had previously been thrown at Brit hippies with chops. And what chops the Allmans laid on an unsuspecting world in 1971. Although the electric guitar has gone in many exotic directions since, the contrast between Duane Allman quavering on slide and Dickey Betts burning in standard tuning can still drop the jaw of anyone with a non-arthritic 'wow' reflex and the time to listen. And time is a problem here. We need to start lobbying for a four-hour workday, just to appreciate the mountainous jam that is "Mountain Jam" (33:39). A cool moment worth waiting for in the almost-as-mountainous jam "You Don't Love Me": Duane quotes "Joy to the World" in the denouement. Joy indeed." (Charles M. Young, Rolling Stone; 5 uit 5 sterren!!
"Leef in het nu en maak er het beste van. Zo luidt ongeveer de simpele maar welkome boodschap van het achtste Blackberry Smoke-album, kracht bijgezet door regels als ‘We ain’t gonna live forever/Only one time around, it’s true/Reach up and grab yourself a fistful of everything/Don’t mind if I do’. Rekende de band uit Atlanta op voorganger "You Hear Georgia" (2021) nog af met vooroordelen jegens inwoners van de thuisstaat uit de titel, op "Be Right Here" toont frontman Charlie Starr zich van zijn meest zorgeloze kant. De live-in-de-studio-aanpak komt de tien composities beslist ten goede, terwijl het prikkelende slide-werk en goedgeplaatste gospel-invloeden in respectievelijk "Like It Was Yesterday" en "Little Bit Crazy" de eenvormigheid op gepaste afstand houden. En dan sluit de band ook nog af met een onkarakteristiek maar majestueus liefdeslied in de geest van de Allmans ("Barefoot Angel"). Wederom een meer dan degelijke plaat van de beste moderne Southern rockband." (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Blues kun je de muziek van Leif de Leeuw eigenlijk niet meer noemen. Het is veel meer dan dat. De man die voor zijn dertigste op heel wat grote podia in de wereld heeft gestaan, is zo langzamerhand geëvolueerd tot een muzikant die precies weet hoe je uit de voeten moet met de beste ingrediënten uit alle kruisbestuivingen van Amerikaanse rootsmuziek, zoals country, southern rock en klassieke soul. En dat allemaal gelardeerd met een jarenzeventigsausje en een vette knipoog naar The Allman Brothers Band. Maar De Leeuw doet het niet alleen. Minstens zo belangrijk is het aandeel van Sem Jansen, die met zijn hese stem en sprankelende gitaarspel de muziek een flinke opwaartse duw geeft. Een lekker ouderwets album, waarop de gitaar koning is en snarenduels tussen De Leeuw en Jansen op een spannende manier worden uitgevochten. En nergens wordt de emotie ondergeschikt aan de speltechniek. Dit is een plaat die je niet vaak genoeg kunt draaien." (Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"2014 is een bijzonder jaar voor Gregg Allman, zanger/toetsenist van The Allman Brothers Band. Niet alleen omdat die invloedrijke groep onlangs aankondigde na 45 jaar te stoppen met toeren, maar ook omdat de rasartiest zich in januari liet verwennen door een groot aantal bevriende muzikanten tijdens een concert in Atlanta. Jonge en zeer ervaren talenten - o.a. Dr. John, Widespread Panic, Sam Moore en John Hiatt - wagen zich op deze DVD/CD-set bijna allemaal op overtuigende wijze aan Allmans werk, maar de show bereikt natuurlijk het kookpunt wanneer The Allman Brothers ten tonele verschijnt voor zinderende uitvoeringen van "Dreams" en "Whipping Post". Twee duetten vallen in positieve en negatieve zin op: Allman zingt met oude maat Jackson Browne o.a. een emotioneel "These Days", maar wat te denken van de compleet misplaatste en gezapige samenkomst van Train-frontman Pat Monahan en Martina McBride? Gelukkig blijft er nog zo'n 2,5 uur aan mooie momenten over." (Dominique vd Geld, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"For most of the 1980s, The Allman Brothers Band was on hiatus. In 1989, the band was reactivated again, partly owing to the success of the 4CD box set retrospective "Dreams". They added Warren Haynes from Dickey Betts' solo band on lead guitar as a replacement for Dan Toler, with Allen Woody playing bass; Chuck Leavell was gone, however, having agreed to join the Rolling Stones on tour as their keyboard player, and Lamar Williams had succumbed to cancer in 1983. The new lineup surprised everyone with their first release, "Seven Turns". The follow-up, "Shades Of Two Worlds" (1991) is a major step forward, with more mature songs, more improvisation than the group had featured in their work since the early 1970s, and more confidence than they'd shown since "Brothers And Sisters". It's all here, from acoustic bottleneck playing ("Come On In My Kitchen") to jazz improvisation ("Kind Of Bird"), with the most reflective songwriting ("Nobody Knows") in their history." (Bruce Eder, Allmusic; 4 uit 5 sterren)
"Robert Jon & The Wreck leveren zinderende blues en southern rock op "Ride Into The Light". Op dit album bereikt de band een nieuw en hoog niveau van muzikaal vakmanschap en talent voor het schrijven van liedjes, waardoor een frisse kijk op rock & roll ontstaat, waarbij klassieke bands als The Allman Brothers Band, Eagles en Lynyrd Skynyrd absoluut als voorbeelden dienen. "Ride Into The Light" bevat ook de vier nummers van de recente dynamische EP-release "One Of A Kind" van de band, die wereldwijd lovende kritieken opleverde." (Bluestown Music)
"Was enkele malen in Metropool, Hengelo te aanschouwen. "Robert Jon & The Wreck have evolved into one of the most exciting rock bands of the 21st century, rivalling top acts like the E Street Band and Tedeschi Trucks Band. This live document confirms their immense potential. It was recorded in 2022, after a lengthy world tour in a classic line-up, without the horns but with impeccable keyboard contributions from Steve Maggiora. The 5 friends from Orange County, California have got their feet firmly set in Southern Rock: their influences Allman Brothers, Lynyrd Skynyrd and Black Crowes are never far away, but they have developed into much more than that; the passionate outfit offers a dazzling overview of their 11-year existence, delivering superb melodies with heavyy riffs and catchy hooks that stick. Robert John Burrison’s rough and flexible vocals tie it all together, but star of the night is guitarist Henry James; he takes every opportunity to step into the limelight with dynamite soloing." (Bluestownmusic)
"Binnen een jaar na het succesvolle "Holding All The Roses" alwéér een zeer gevarieerd en sterk album van Blackberry Smoke. De band doorspekt zijn stevige southern rock nog meer dan voorheen met country, funk, honky tonk en zelfs wat jazz. Met uitstekend resultaat. Ondersteund door een vette gitaarriff schetst zanger Charlie Starr ons in opener "Waiting For The Thunder" een zwarte, apocalyptische wereld, met niet te missen verwijzingen naar huidige maatschappelijke misstanden als de financiële crisis: ...Maybe them with the power and the glory got more then they deserve. De toon is gezet: Blackberry Smoke zoekt de diepte. Muzikaal lijkt de groep, opgericht in 2000 in Atlanta, Georgia, met elk album een stukje zelfbewuster te worden. Gebleven zijn de hechte ritmesectie en de strakke dubbelloops gitaarriffs waarop de band patent heeft, tezamen met de lekkere laidback zang van Starr. En gelukkig krijgen we niet louter zware kost voorgeschoteld." (Chris Bernasco, Bluesmagazine.nl)
"De uit de Amerikaanse staat Georgia afkomstige formatie Blackberry Smoke maakt muziek in de beproefde stijl van The Outlaws, oude ZZ Top, Lynyrd Skynyrd en The Allman Brothers Band. En dat betekent dat ook dit derde album weer vol staat met doorleefde zang, smaakvolle gitaarsolo's en zoemende toetsenpartijen. Uit de teksten stijgt de zoete geur van nostalgie op. Vroeger, toen iedereen elkaar nog kende, was alles beter. De mooie ballade "One Horse Town" is daar een mooi voorbeeld van. Toch werpt Blackberry Smoke zich nooit slaafs aan de voeten van die grote inspiratiebronnen. Het geluid en het spel klinken heel actueel, terwijl de nummers behoorlijk compact zijn. Geen eindeloze jams dus, zoals begin jaren 70 gebruikelijk was. Van de hoes tot tde muziek en de teksten: "The Whippoorwill" is een heerlijk album. Wie iets heeft met de muzikale cultuur van de zuidelijke Amerikaanse staten, moet zeker eens gaan luisteren." (Robert Haagsma, Lust For Life; 4 uit 5 sterren) Op 26 oktober 2014 in Metropool, Hengelo.
"I've got so much left to give, but I'm running out of time, my friend, zingt Gregg Allman in het indrukwekkende "My Only True Friend", het enige zelfgeschreven nummer op zijn allerlaatste album. Hij overleed in mei 2017, 46 jaar na broer Duane, op 69-jarige leeftijd aan kanker. De opnamen voor "Southern Blood" waren toen net afgerond in de Muscle Shoals studio, dezelfde studio waar zijn legendarische broer als sessiemuzikant ooit zijn eerste schreden richting succes zette. Producer was Don Was en de tracklist bestaat verder uit songs die voor Allman speciale betekenis hadden, zoals "Once I Was" (Tim Buckley), "Willin'" (Little Feat), "I Love The Life I Live" (Willie Dixon) en het zeer toepasselijke "Going Going Gone" (I'm closing the book) van Bob Dylan. Een echt afscheidsalbum, waarop de medegrondlegger van de southern rock nog één keer alles geeft. De plaat eindigt met het prachtige "Song For Adam" van Jackson Browne, die zelf ook meedoet. Schitterende plaat." (Marco van Ravenshorst, Platomania)
"Door labelproblemen is de carrière van dit vijftal wat hobbelig op gang gekomen. Nu deze voorbij lijken te zijn, zou het wel eens kunnen dat Blackberry Smoke de plaats inneemt die opengevallen is met het uiteenvallen van de Black Crowes. Deze vierde plaat is geproduceerd door een grote naam. Brendan OBrien (o.a. Springsteen, Pearl Jam, AC/DC) hanteert het principe dat het moment belangrijk is en zijn werkwijze heeft dan ook tot gevolg dat, hoewel hij de band wel 8 dagen(!) in de studio heeft laten zitten, de band flink levendig klinkt. De vertaling van de live-concerten naar de plaat lijkt daarmee goed gelukt. De in de Southern-traditie gedrenkte rocksongs bevatten elementen uit country en seventiesrock gekoppeld aan een flinke dosis onweerstaanbare melodie. Bovendien swingt het twaalftal songs als een tierelier en verdienen ze het om beluisterd te worden. "Holding All The Roses" is dan ook een heerlijke plaat! Op naar een liveconcert... Zwarte Cross wellicht?" (Hermen Dijkstra, Platomania; cijfer: 8,0)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
