"Cahoots is het vierde studioalbum van de Canadees-Amerikaanse rockband the Band. Het werd uitgebracht op 15 september 1971 met gemengde kritieken en was hun laatste album met origineel materiaal voor vier jaar. De voorkant van het album werd geschilderd door de New Yorkse kunstenaar/illustrator Gilbert Stone, terwijl de achterkant een fotoportret van de groep door Richard Avedon bevat. Het album bevat gastvocalen van Van Morrison. Libby Titus, de partner van drummer Levon Helm en moeder van hun dochter Amy Helm, droeg ook bij aan “The River Hymn”, de eerste keer dat een vrouw op een Band album verscheen." (Wikipedia)
"‘Take me back to the days, oh the days that used to be’, mijmeren The Deslondes in "Take Me Back", het tweede nummer op "Roll It Out". De zin is veelzeggend. Ze zijn hun tijd achteruit. Ze maken nieuwe muziek uit het verleden. Ook deze vierde plaat wordt weer gekenmerkt door een aangenaam soort ouderwetsheid. De losse en luie sound die The Deslondes in meer dan vijftien jaar tijd hebben ontwikkeld, is een afspiegeling van hun thuisstad New Orleans, een mengelmoes van klassieke country, folk, blues, r&b, swamppop, rockabilly en een snuifje jazz. De groepsleden zingen beurtelings een liedje, net zoals The Band vroeger deed. Doores’ in gospelkoren geknede hobostem contrasteert fraai met Downings lijzige stoflongstrot. Dat The Deslondes en hun vaste producer Andrija Tokic alle verschillende stijlen keer op keer tot een coherent geheel weten te smeden, verdient bewondering. "Roll It Out" ademt de sfeer van een spontane singalong bij het kampvuur tijdens een zwoele zomernacht in de Big Easy." (OOR)
"This overstuffed box not only includes White's 3 initial albums for Monument, but adds dozens of extra songs and outtakes, most of which have never been heard before, and includes a fourth disc of previously unreleased live and studio tracks. Even though the singer/songwriter/guitarist was signed to Monument in 1966 (both sides of his debut single are included), his first album was not recorded until 1969. By that time White had pretty much nailed his trademark swamp sound. The musky yet melodic songs and evocative lyrics married to White's baritone voice reveled in his scrappy Louisiana roots. His finest work effortlessly combined blues, country and folk. While others had worked similar territory, in particular Bobbie Gentry (her "Ode to Billy Joe" was a major inspiration), he infused a rock and R&B sensibility that drove the music with gritty authenticity and his "whomper stomper" wah-wah pedal. He produced his best material in the period covered here (1969-71)." (Hal Horowitz, Allmusic; 4,5 uit 5 sterren)
In 1987 sloot singer/songwriter John Hiatt een ellendige periode af door met z'n laatste centen z'n favoriete bevriende studiomuzikanten te boeken. In korte tijd werd een intens doorleefde plaat opgenomen die niets minder dan Hiatts meesterwerk bleek te zijn: "Bring The Family". Vijf jaar later kwam dit kwartet opnieuw bijeen om als Little Village een album en tournee te maken. We hebben het hier over Hiatt, Nick Lowe (basgitaar), Ry Cooder (gitaren) en Jim Keltner (drums). Die Little Village-plaat ontbeerde de intensiteit van "Bring The Family" en ook tijdens de tournee klonken de heren alsof ze inmiddels te blij waren. Dat blijkt ook uit dit voor de Amerikaanse radio opgenomen concert. Begrijp ons niet verkeerd: er valt veel te genieten bij de mix van Little Village-repertoire en wat solonummers van Lowe, Cooder en Hiatt. Bij die laatste gaat het natuurlijk om "Bring The Family"-songs, die met gemak de hoogtepunten vormen van de set. En aldoor speelt Cooder de sterren van de hemel, vooral op z'n slide.
"2014 is een bijzonder jaar voor Gregg Allman, zanger/toetsenist van The Allman Brothers Band. Niet alleen omdat die invloedrijke groep onlangs aankondigde na 45 jaar te stoppen met toeren, maar ook omdat de rasartiest zich in januari liet verwennen door een groot aantal bevriende muzikanten tijdens een concert in Atlanta. Jonge en zeer ervaren talenten - o.a. Dr. John, Widespread Panic, Sam Moore en John Hiatt - wagen zich op deze DVD/CD-set bijna allemaal op overtuigende wijze aan Allmans werk, maar de show bereikt natuurlijk het kookpunt wanneer The Allman Brothers ten tonele verschijnt voor zinderende uitvoeringen van "Dreams" en "Whipping Post". Twee duetten vallen in positieve en negatieve zin op: Allman zingt met oude maat Jackson Browne o.a. een emotioneel "These Days", maar wat te denken van de compleet misplaatste en gezapige samenkomst van Train-frontman Pat Monahan en Martina McBride? Gelukkig blijft er nog zo'n 2,5 uur aan mooie momenten over." (Dominique vd Geld, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"This 2010 issue is not a new album, it is a complete repackage of the album entitled "The Crazy Cajun Recordings" (1999). The material dates from 1973 and 1977, recorded with the famed Huey P. Meaux (aka the Crazy Cajun) when he wasnt touring with Clifton Chenier. These 20 tracks range from Landreths Lafayette, LA-styled take on the acoustic Delta blues solo and with a band that included a mandolin player, an electric bassist, and a drummer to his early electric experiments playing a meld of cajun-flavored soul, rock, and R&B. His later electric slide guitar fury style is all but absent here, but the acoustic slide work is particularly plentiful. Other styles of rural acoustic blues are represented by the Piedmont-styled Dont Cry for Me and Lookin for a Good Time (the latter played with a backing band). Theres some roadhouse boogie here as well in Baby Aint That Love and The Only One. In other words, there isnt anything about this collection that cant be recommended." (Thom Jurek, Allmusic)
"The variety of artists who have covered John Hiatt's songs is staggering. But the folk, country, and blues crowd have been the most commercially successful Hiatt interpreters, hence an entire album devoted to these genres is a logical, and even obvious, concept. "Rollin' Into Memphis", with its title seemingly derived from "Memphis in the Meantime," oddly a song that does NOT appear here, is a well-meaning and generally successful attempt to mine the blues and folk roots of his music and breathe new life into these tunes with imaginative rearrangements from an intriguing assortment of players. The album benefits greatly from utilizing the same backing band on all tracks. Although the singers run the gamut from folk (Odetta, Patty Larkin, Chris Smither) to blues (Raful Neal, Colin Linden) and even to zydeco and Cajun (C.J. Chenier, Terrance Simien), the core group featuring guitarist G.E. Smith and keyboardist Anthony Geraci keeps the music in the same sweaty, swamp rock groove." (Hal Horowitz, Allmusic)
"Op het album "Pull Up Some Dust And Sit Down" wond Cooder zich mateloos op over politici, bankiers en rijkaards. Het verschijnen van dat geweldige album werd locaal luister bijgezet middels een tweetal avonden in San Francisco, waarop Cooder met een ritmesectie, drie vocalisten, accordeonist Flaco Jimenez plus de tienkoppige Mexicaanse fanfare La Banda Juvenil het dak van The Great American Music Hall er finaal af speelde. Naast twee nummers van die sardonische protestplaat en de TexMex-beatstamper "Woolly Bully" van Sam The Sham & The Pharaohs bevat de liveregistratie van dat dubbelconcert en zevental beproefde podiumkrakers. Alles behalve doogerepeteerd nam deze nonchalant groovende gelegenheidsgroep ook nog eens de tijd om wat langer in de nummers te blijven hangen. Ondertussen stond Cooder zelf zich zo te horen misschien nog wel het meest van iedereen te vermaken." (Geert Henderickx, Oor)
"This album -- which, at times, recalls parts of Kate Bush's "Hounds Of Love" -- is also reminiscent of Bo Hansson's "Lord of the Rings", being a musical homage to Marion Zimmer Bradley's Arthurian novel The Mists of Avalon, much as Hanson's was a homage to Tolkien's trilogy. But Stivell's record is not instrumental -- rather, it has lots of songs sung partly in Breton and partly in English. It is essentially a progressive rock album (it could even have charted had he done it in the early-1970's), complete with electronic keyboard-driven passages, and a full rock band sharing space with Stivell's harps, bagpipes and tin whistles. Stivell's voice is something of an acquired taste, but his vocals are supported by a trio of guest singers and a small female chorus." (Bruce Eder, Allmusic; waardering: 4 uit 5 sterren) M.m.v. o.a. bassist John Giblin (bekend van o.a. Kate Bush) en Uilleann Pipes-speler Troy Donockley (die later bekend zou worden via o.a. Iona en Nightwish).
Relatief korte set van net geen uur voor het Zwitserse TV-programma AVO sessions. Toen was net het goed ontvangen album "Beneath This Gruff Exterior" uit, waarop hij net als bij dit concert begeleid wordt door The Goners. Belangrijkste man in die groep is Sonny Landreth. Zijn vlammende slide-gitaarspel en Hiatt's bezield-gruizige zang maken dit samen met de prima opnamekwaliteit een genotvol uurtje. In 9 songs gaat Hiatt in vogelvlucht door zijn carrière. Zo speelt hij het titelnummer van "Riding With The King" uit 1983, liefst 3 songs van "Slow Turning" uit 1988 (indertijd ook met Sonny Landreth opgenomen) en twee songs van het net verschenen "Beneath This Gruff Exterior".
Compiled from meticulously restored original tapes -many found only recently- this historic 6-disc set is the definitive chronicle of the artist's legendary 1967 recording sessions with members of his touring ensemble who would later achieve their own fame as The Band. This brings together, for the first time ever, every salvageable recording from the tapes including recently discovered early gems recorded in the "Red Room" of Dylan's home in upstate New York. Garth Hudson worked closely with Canadian music archivist and producer Jan Haust to restore the deteriorating tapes to pristine sound, with much of this music preserved digitally for the first time. The decision was made to present these recordings as intact as possible. Also, unlike the official 1975 release, these performances are presented as close as possible to the way they were originally recorded and sounded back in the summer of 1967. The tracks run in mostly chronological order based on Garth Hudson's numbering system. (bron: Columbia)
"Ritchie Blackmore meldde zes jaar geleden reeds in een interview dat artritis haar tol begon te eisen. Van stijfheid in de vingers is op het elfde album van Blackmores Night evenwel geen sprake, maar het helpt natuurlijk dat je het in de studio steeds over kan doen. Toch mag die elektrische solo in de bijzonder fraaie instrumental Darker Shade Of Black letterlijk ontzagwekkend heten. Deze is van dezelfde klasse als Ritchies lyrische partij in Vielleicht Das Nächster Zeit van het Rainbow-album Difficult To Cure. Ook de inmiddels vertrouwde renaissancefolk op dit album heeft nog steeds zo zijn charme, vooral wanneer viool en orgel de mistige horizon aftasten. Eega Candice Night doet bovendien minder dan voorheen aan egale mooizingerij, dus dat komt eveneens prima uit." (Lust For Life) Op de tweede CD is een mooie selectie van eerder werk te horen.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
