"Dit is misschien wel stiekem een van Mogwai's beste. Met 21 broeierige en stemmige nummers die zelden langer dan 4 minuten duren, concentreert ZEROZEROZERO Mogwai's energie op een manier die vergelijkbaar is met hun andere soundtracks (Revenants, Zidane, KIN en ATOMIC). En net als veel van die albums, met name Zidane en ATOMIC, wordt het een van hun beste albums. ZEROZEROZERO verfijnt hun recente elektronische impulsen met een geweldige, en echt organische, live-mix om een album te creëren dat, eerlijk gezegd, onberispelijk de balans vindt tussen boosaardigheid, schoonheid en spanning. Prachtig materiaal." (albumoftheyear.org)
"At times of global crisis, Montreal post-rock three-piece Yoo Doo Right try to channel their distress in positive directions, and their third album finds them looking for ways to rebuild what is broken. “Late capitalism is ever present… we’re all witnessing a genocide in Palestine in real time,” drummer John Talbot told Still Listening magazine. “This record feels a little bleak… [but] all hope is not lost.” The album came together when the band – the lineup completed by Justin Cober (guitar, synths, vocals) and Charles Masson (bass) – were snowed in for three days while recording in Saguenay, Quebec. “I guess the freezing cold and isolation of it all lent to the energy we were putting into the songs.” That energy is hard to resist on songs such as "Spirit’s Heavy, But Not Overthrown, Part 2", which melds post-rock ambition with Krautrock rhythm (they take their name from a song by Can) and adventures in thrilling noise. Very much one for fans of Mogwai and Godspeed You Black Emperor." (The Observer)
“I LIKE TRAINS’ last album, ‘The Shallows’, came out in April 2012. Just think about how much water has passed under the bridge since then. Let’s see: you’ve had two Olympics, the Scottish Referendum, Brexit, Trump, Kanye West, coronavirus. Once you factor in that this Leeds-based quartet tend to base their songs around huge thematic tent poles, the real question here is how it took them so long to pick something. ‘KOMPROMAT’ is old KGB slang for blackmail material, and this record aims to shine a torchlight to the murky divide-and-conquer tactics that have fuelled the rise of populism. As their medium, I LIKE TRAINS have rehashed the synth-laden disco-leaning post-punk you danced to back in 2012. Basically, “KOMPROMAT’ is the Mueller report set to music – and just like that mess, it has its thrills, but is somewhat unsatisfying when taken as a whole.” (Loud And Quiet)
"Waar op vorige albums de toetspartijen en elektronische drums nog wel eens over elkaar heen buitelden kent het album nu veel meer kalmte, openheid en worden de composities zorgvuldiger opgebouwd met aandacht voor de diverse partijen. Een nummer wordt niet gelijk volgepropt met allerlei ideeën, maar vaak is er een hoofdmelodie of riff die het nummer draagt. Dit pakt prachtig uit in nummers als opener "We’ve Arrived At The Burning Building" of in een door met viool opgesierd nummer als "Complicity".Een andere positieve verbetering laten de heren horen in hun drumgeluid. Waar voorheen de drumpatronen vaak volgepropt waren met ideeën lijkt de band nu meer voor sfeer te kiezen. Pulserende klanken voegen echt wat toe aan nummers als het eerder genoemde "Complicity" en ook aan "Refurring". Dit laatste nummer bevat overigens een trompetsolo aan het eind. De nummers kennen bijna allemaal een wat dramatischer aanzet dan op vorig werk. Het maakt de muziek nog filmischer. De single "Zarah" is wel exemplarisch hiervoor. Met een gedragen pianostuk wordt het nummer geopend om, na een goed middenstuk, terug te keren naar de piano, onderbouwd met een sample over de klimaatcrisis. Het is een hoogtepunt op dit album.Wat een fijn geluid zit er in deze plaat. Elk instrument klinkt bijna betoverend mooi en is goed te onderscheiden van elkaar. "Refurring" is hier een prachtvoorbeeld van. In de opbouw van het nummer is de klank van de piano bijna sereen te noemen. Net als je je verliest in dit klanktapijt word je wakker geschud door de kracht die de uitbarsting met zich meebrengt.Naast alle melancholie en filmsamples verwijzen de nummers ook vaak naar citaten en films. Dat is op dit nieuwe album niet anders." (ZwareMetalen.com)
"In 2021 volgde een soort triomf: voor het eerst in hun bestaan stonden de mannen, met "As The Love Continues", volkomen onverwacht op nummer 1 in de Britse albumlijst. ‘Fans and admirers all agreed that what the country needed in that difficult time was Mogwai at the top of the charts’, grinnikt de bio bij opvolger "The Bad Fire", die ook nog even stilstaat bij hun beginjaren, midden in de Britpopstorm, toen ze juist met muziek kwamen die traag, woordloos en geweldig ontroerend was, ‘whilst giving interviews which were the exact opposite’. De songtitels zijn onveranderd nietszeggend en de muziek: tja, die verkent geen nieuwe horizonten. En da’s maar beter. Want zo zit je bij de even wonderschone als omineuze opener "God Gets You Back" tenminste meteen op het puntje van je stoel en word je via "Hi Chaos" en "What Kind Of Mix Is This?" weer lekker willoos meegetrokken in de, eh, hel die een barbaars potje gallery play van de vier Glaswegians nu eenmaal is." (OOR) Deze editie bevat een extra CD met demoversies.
De Nieuw-Zeelandse regisseur Andrew Dominik was blijkbaar onder de indruk van de score die Cave en Ellis voor de Australische western "The Proposition" maakte en vroeg het duo voor de muziek bij diens Hollywood-debuut met Brad Pitt in de hoofdrol. Het is een verstilde instrumentale score geworden met een hoofdrol voor een strijkersorkest. Een "uiterst naar het hart grijpende soundtrack (die climax!)." (Moviegids), "De droefgeestige score van Nick Cave versterkt het gevoel van sociale isolatie dat beide protagonisten doormaken." (kutsite.com) en "De bevreemdende muziek van Nick Cave is (ook gewoon) erg mooi." (Humo).
"Wie in de doorgaans instrumentale muziek van Tortoise altijd al een vorm van ironie vermoedde, ziet dat nu bevestigd in vooral "Rock On". Gewoon, een niet eens heel afwijkende cover, met omfloerste zang en al, van een hit van tieneridool David Essex, uit 1973. Met een, in Tortoise-verband, lichtelijk provocerende titel. Tortoise was een jaar of twintig immers een van de aanstichters van de postrockrage. Tortoise beheerste dat kunstje beter dan menigeen, zodat deze terugkeer aan het platenfront na een kleine zeven jaar uiterst welkom is. Alles lijkt in sierlijk evenwicht bij dit collectief uit Chicago. Als bij een kaleidoscoop ligt de focus haast per nummer weer anders: op de ritmesectie, op gestemd slagwerk, op de toetsen, op het uiterst fijnzinnige snarenwerk van vooral gitarist Jeff Parker. De toespelingen op minimal music vallen heel mooi uit, maar ook elders worden er uiterst sierlijke noten gekraakt. Tortoise is misschien de rock voorbij, maar niet de muziek." (OOR)
"Symfonische metalbands op Napalm Records krijgen mij nogal eens niet warm. Hoe anders is dat met dit beestje genaamd GOD IS AN ASTRONAUT. Sorry van het geschreeuw, maar de band wil het zo. Ghost Tapes #10 is nummer tien. De Ieren staan sinds 2002 bekend om hun mix van krautrock, spacerock en electronische elementen. In de geschiedenis van de band zijn voornamelijk instrumentale songs te vinden. Op Ghost Tapes #10 is dat niet anders geworden. Ghost Tapes #10 is een album dat vooral liefhebbers van kraut, ambient, space rock en progressieve muziek zal aanspreken. Op de schaal van metal is het iets meer metal dan je gemiddelde instrumentale experimentele band. Dit album is qua instrumentbeheersing een topper, qua songwriting bovengemiddeld en in gemiddelde mate in staat om de aandacht vast te houden. Voor oude fans zijn er geen opvallende verrassingen, hoewel het wat wilder en energierijker klinkt dan gebruikelijk. Voor nieuwe fans een prima moment om in te stappen." (Zware Metalen)
"Vijf jaar na het meesterlijke Starfire is het Noorse Jaga Jazzist dan eindelijk terug met Pyramid. Op Pyramid vinden we de band organisch naar composities met meer lucht en ruimte trekken. De virtuositeit is natuurlijk gebleven. Het is echt ongelooflijk wat deze band kan, hoe geweldig deze muzikanten kunnen spelen en hoe ze de composities, geschreven en geconstrueerd door multi-instrumentalist Lars Horntveth naar de grootste hoogten weten te brengen. Pyramid is een album als geen ander, van een band onvergelijkbaar met andere. In vier composities trekt de band een muzikale wereld door die uitdagend, fascinerend, elektronisch en organisch klinkt tegelijk hartverwarmend voor eenieder die van super avontuurlijke muziek houdt. Pyramid bewijst dat Jaga Jazzist één van de meest interessante en belangwekkende bands van de afgelopen jaren is met een volledig eigen sound. Absoluut één van de allerbeste albums van 2020." (Written In Music)
"Zonder dat het een herhalingsoefening is, klinkt "How Do We Want To Live?" precies zoals u mag verwachten. Strak, spannend, opbouwend, onderhoudend en bovendien geweldig geïnstrumenteerd. Dat kunnen die Duitsers toch goed hoor. Samengevat krijgen we simpelweg ruim 50 minuten postrock van de bovenste plank. Zoals altijd schuwen de mannen daarbij de vijf-minutengrens niet. Een knap staaltje vakmanschap. Maar doen ze dat dit keer dan helemaal alleen? Goede vraag, want laten we eerlijk zijn: De samenwerking met zangers was gewoon niet zo'n daverend succes. Toch waagt de band zich nog aan een vocale samenwerking middels het opzwepende "Beyond Your Limits". Ze hebben daartoe hun landgenoot Eric A. Pulverich van Kyles Tolone bereid gevonden. De beste man heeft een aardige strot, maar weet zich gelukkig goed te beheersen. Hij zingt in functie van het liedje in plaats van alle aandacht op te eisen." (Wouter, Metalfan.nl; score: 83/100)
"Vier jaar geleden leek Klangstof het internationaal helemaal te gaan maken. De band van zanger en componist Koen van de Wardt maakte een mooi, elektronisch getoonzet debuutalbum, Close Eyes to Exit, kreeg als eerste Nederlandse band een uitnodiging op te treden op het festival Coachella in Californië en toerde door de VS met de Flaming Lips. Maar de doorbraak bleef uit en Klangstof bouwde een tonnenschuld op bij platenmaatschappij Warner Music. Die is gelukkig kwijtgescholden en nu is er na vier jaar een nieuw Klangstof-album. The Noise You Make Is Silent is opnieuw een door synths en elektronica gedreven plaat geworden, maar de composities zijn over het algemeen sterker dan op het debuut. Het album klinkt minder abstract, de synths klateren stevig en de dynamiek is groter in deze veel rijkere productie. Dat je regelmatig aan de elektronische escapades van Thom Yorke of een band als Moderat moet denken, is zo gek niet, want Klangstof heeft dezelfde mixer ingehuurd, Francesco Donadello." (Volkskrant)
"De Schotse post-rock band Mogwai heeft de soundtrack voor de misdaadfilm KIN voor zijn rekening genomen. Het album heeft ook de gelijknamige titel, KIN, meegekregen. Daarmee kan ook direct gezegd worden dat het album een hoog filmisch karakter heeft. Toch moet ook wel gezegd worden dat de band dicht bij zichzelf is gebleven, wat ook direct terug te horen is op de opener Elis Theme". (Rockzine)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
