20 jaar na de release van het debuut "Definitely Maybe" brengt Big Brother Recordings de eerste 3 Oasis-albums opnieuw uit, geremasterd en met zeer veel bijzonder bonusmateriaal. Dit legendarische debuut is als eerste aan de beurt, de andere volgen later in 2014. Het debuut is in 2014 precies 2 jaar oud. Het album komt nog altijd voor in vele lijstjes van legendarische albums. Niet alleen is het album geremasterd, bij deze deluxe versie zitten er twee CDs vol bonusmateriaal: B-kantjes en onuitgebrachte (live-)nummers uit het "Definitely Maybe"- tijdperk. Hoogtepunten: Nog nooit eerder uitgebrachte akoestische versies van "Live Forever" en "Shakermaker", opgenomen tijdens een instore sessie in Parijs t.t.v.n de albumrelease. "Half The World Away": een intieme versie van deze klassieker, opgenomen in Noel Gallaghers hotelkamer in Tokyo in 1994 "Strange Thing" in de versie van de originele demo-cassette uit 1993 "Sad Song" nooit eerder uitgebracht, live opgenomen in Manchester. (bron: Big Brother)
"Dit tweede album van Oasis was de beste plaat van de jaren 90 en verkocht nog beter dan "Definitely Maybe". Het krijgt nu, net als eerder al dat debuut, de Deluxe-behandeling. En het is een waar genot om deze Britpop in volle glorie uit de speakers te laten stromen. De hits zijn onverslijtbaar, de verbazing over het geniale en ongegeneerde jatwerk van Beatles, Stones en Kinks onverminderd groot en het is nog altijd heerlijk leunen tegen die muur van geluid met bluf en arrogantie als cement. Het originele album telde 12 tracks en deze heruitgave brengt de teller op maar liefst 40, verdeeld over drie schijven. De boel is geremastered, er zijn B-kantjes toegevoegd alsmede opnamen van soundchecks en live-opnamen. En omdat Oasis op B-kantjes en live vrijwel altijd piekte, zijn de toevoegingen zeer de moeite waard. Een van de vele hoogtepunten is het disc 3 afsluitende "The Masterplan" (live at Knebworth Park) met een orkest en de Brendan Lynch-remix van "Champagne Supernova"." (Wim Koevoet, Platomania: cijfer: 9)
"Voor "Listen" hebben Luke Pritchard en de zijnen zich laten beïnvloeden door funk en gospel. En dat levert vanaf de opener "Around Town" meteen een aantal zeer aanstekelijke nummers zoals "Forgive & Forget", "Westside", "It Was London", "Bad Habit", "Are We Electric" en "Sunrise" op. Naast funk en gospel zijn de elektro-invloeden ook niet ver weg in "Westside", "Down" en "Are We Electric". Dat laatste nummer doet erg denken aan MGMT en The Naked & Famous. Helemaal weg is het vertrouwde geluid van hun eerste 2 albums niet. Daarvan is "It Was London" (over de rellen in de Britse hoofdstad in 2011) het sterkste voorbeeld. En daartussen is er met "See Me Now" ook nog ruimte voor een persoonlijke ballad van Pritchard (geschreven voor zijn overleden vader). Bij veel bands kan een koerswijziging riskant zijn, maar bij The Kooks is het een verademing na een tegenvallend vorig album. "Listen" verrast en klinkt juist fris door de nieuwe weg die ze hebben ingeslagen." (Peter van Cappelle, Maxazine; cijfer: 8 uit 10)
Arriving in an era dominated by synth pop and gloomy post-punk, The Smiths eponymous debut was the beginning of a new era. Johnny Marrs inventive song writing and ringing guitars were catchy and melodic and were made all the more original by Morrisseys vocal style and lyrics. Although The Smiths continued to improve over the course of their career, the songs here are vital and alive, making sure that their debut remains startling and exciting to this day.
"Het heeft even geduurd. Maar hier is dan eindelijk het solodebuut van Liam Gallagher. Van hemzelf mag het geen soloalbum heten, maar gewoon het volgende album van de man die zowel Oasis als Beady Eye was. Als invloed heeft Gallagher altijd aangegeven alleen door John Lennon en muziek in het algemeen te zijn beïnvloed, maar daarin doet hij zichzelf toch echt tekort. Veel New Wave en punk, zelfs een portie gitaarrock, waaruit je bijna zou mogen concluderen dat meneer ook weleens een Amerikaanse plaat op zet. Opmerkelijk is ook de sterk psychedelische inslag van "Chinatown". In "For What Its Worth" (geen cover) een opmerkelijk statement van Gallagher, aangezien hij zich voor het eerst excuseert aan iedereen die ooit door hem benadeeld is of wie hij anderszins verdriet heeft toegedaan. Ook in afsluiter "Ive All I Need" toont hij zich van een opmerkelijk ingetogen zijde, en lijkt er enige retrospectie door te klinken. Bevlogen album van een nog lang niet uitgerangeerde held." (Jurgen Vreugdenhil, Platomania)
"Je eerste livealbum uitbrengen na een tot nu toe glansrijke carrière waar het einde nog lang niet van in zicht is, en dan alle opbrengsten doneren aan War Child en dat in een jaar waarin je als band met optredens niets hebt kunnen verdienen, verdient alle respect. Artic Monkeys doen dat gewoon met Live at The Royal Albert Hall. De opnamen van het album werden gemaakt op 7 juni 2018 in de Londense Royal Albert Hall met de start van de wereldwijde tour die volgde op het laatste album Transquility Base Hotel + Casino. Het concert stond dan wel in het teken van hun laatste verschenen album dat meer dan ooit een divers geluid liet horen en hier met vijf tracks goed vertegenwoordigd is, maar geeft met in totaal 20 tracks, waarvan er ook vijf van meesterstuk AM te horen zijn, natuurlijk zicht op een glansrijke carrière. Als met de knallende afsluiter R U Mine? het concert een einde vindt weten we dat we oorgetuige zijn geweest van een geweldig concert." (Written In Music)
With producer Stephen Street, the Smiths created a subtly shaded and skilled album, one boasting a fuller production than before. Morrissey and Marr laboured hard over the songs, working to expand the bands sound within their boundaries. In doing so they created the classic tracks I Started Something I Couldnt Finish, Girlfriend in a Coma, Stop Me if You Think Youve Heard This One Before, and I Wont Share You. This, the highest charting of all their albums, easily offers a summery of the bands considerable strengths.
Van de Britse band Keane is dit het eerste officiele compilatie-album. CD1 bevat achttien hits (zoals bijv. "Bedshaped"), zorgvuldig gekozen uit de vijf sinds 1994 verschenen albums. Alle vijf bereikten ze de eerste plaats in de Britse albumlijsten. Daarnaast staan er ook twee nieuwe nummers op de plaat: Higher Than The Sun en Wont Be Broken. Deze Deluxe Edition bevat daarnaast ook een CD met de beste B-kantjes. Ook op die tweede schijf staat een nieuw nummer: Russian Farmers Song. "Het geluid van Keane roept associaties op met U2, Coldplay en het vroege Radiohead, overigens zonder ooit het etiket 'light' kwijt te raken. Keane moest het altijd hebben van een gedreven voordacht - was getekend Tom Chaplin - en een hitpotente hand van schrijven. Deze verzamelaar dompelt je onder in perfecte radiopop met een alternatief tintje. De kracht van Keane: nooit herhaalt de band zichzelf, de songs zijn altijd inventief gemaakt en worden met volle overgave gebracht." (Jan vd Plas, Oor)
"Om de parallel even te trekken: met het iets eerder verschenen "As You Were" wint Liam het qua stem, branie en 'instant catchiness'. Maar Noel wint op de meeste andere terreinen. "Who Built The Moon?" is stukken intelligenter en gelaagder dan de kort houdbare inkoppertjes van broerlief. Niet verrassend: ook de vorige twee albums van Noel hadden heel wat grotere spanwijdte dan de gemiddelde Oasis-plaat. "Who Built The Moon?" zet de je vanaf de aftrap op scherp. Breakbeats, samples, koortjes, galmende drums: "Fort Knox" hakt er op Chemical Brothers-achtige wijze in. Verbanden, richtingen en samenhang zijn er op de plaat niet te vinden. We turven o.a. nog een soulstamper, een R.E.M.-achtige wescoastrocker en - bij wijze van apotheose - twee tracks waarin alle sluizen wijd open gaan, waaronder het spektakelstuk "The Man Who Built The Moon". Dit album is een woest 'tableau vivant' waar producer David Holmes (vooral bekend als DJ en soundtrackcomponist) hoorbaar veel plezier aan heeft beleefd." (Erik vd Berg, Oor)
"10 Songs opent met een typische Travis song. Een mooie melodie, een stemmige instrumentatie met warme gitaarlijnen en een heldere piano en de al even warme stem van voorman Fran Healy, die deels uit dezelfde vijver vist als Coldplays Chris Martin, maar de betere zanger is. Ook in muzikaal opzicht herinnert Travis aan de eerste jaren van Coldplay, maar waar de Britse band heeft gekozen voor het grote geld, is Travis oorstrelende popliedjes blijven maken. Openingstrack Waving At The Window had op The Man Who kunnen staan, maar Travis verlegt op 10 Songs ook wel degelijk de grenzen. In het zwoele The Only Thing krijgt Fran Healy hulp van niemand minder dan Susannah Hoffs, die nog net zo verleidelijk klinkt als in haar jonge jaren. Het is een zwoel uitstapje dat wordt gevolgd door het wat rauwere en psychedelisch aandoende Valentine, dat vooral Beatlesque klinkt." (De Krenten Uit De Pop)
"Ruim 11 jaar na debuut "Inside In/Outside Out" mag een verzamelalbum wel eens. Want The Kooks is aldoor een uitstekende singleband gebleken. Zelfs van het wat tegenvallende derde album "Junk Of The Heart" waren de singles nog steeds aardig. Ze sloegen met het funk-getinte vierde album "Listen" weer sterk terug, en ook daarvan kwamen er weer fijne singles. Eigenlijk was er geen enkele zwakke single. Zo zijn o.a. "She Moves In Her Own Ways", "Naive" en "Ooh La" echte 00s-klassiekers geworden. Twee liedjes zijn nieuw: "Be Who You Are" (had zo op een van de eerste twee albums gekund) en "Broken Vow". De remix van "Naive" is een beetje overbodig. Zeker omdat 2 singles zijn vergeten: "Mr. Maker" en "Rosie". Vooral "Mr. Maker" was in 2009 een redelijke radiohit; vreemd dus, dat die ontbreekt. Maar het is een kleine smet, want deze compilatie bewijst eens te meer dat The Kooks een uitstekende singleband is, die altijd vitaal en fris is blijven klinken." (Peter van Cappelle, Mazazine; cijfer: 8,0)\nCD2 bevat demo's. "Van demo's hebben we de toegevoegde waarde nooit zo begrepen, maar de rauwe, emotionele vroege uitvoering van "The Saboteur" is verbazingwekkend veel beter en oprechter dan de versie die in 2011 op "Junk Of The Heart" terecht is gekomen." (Caya Forman, Lust For Life; 4 uit 5 sterren)
"Zesde studio-album van de Britse rockers van Kasabian. De band, die tegenwoordig uit zanger Tom Meighan, multi-instrumentalist en groepsbrein Sergio Pizzorno, gitarist Tim Carter, bassist Chris Edwards en drummer Ian Matthews bestaat, pakt het een tikkeltje anders aan dan op voorganger "48:13" uit 2014. Waar die plaat voortborduurde op de industriële, elektronische klanken van "Velociraptor" uit 2011, daar gaat het vijftal hier terug naar z'n gitaarrijke roots. Terug in de tijd, dat wilde Pizzorno per se. Hij schreef het album in 6 weken. Ditmaal geen track van niveautje "Fire", "Club Foot" of "Underdog", maar 12 luisterrijke nummers die absoluut als een geheel klinken. Geen gekke dingen, geëxperimenteer en intermezzos, maar prettig voortkabbelende gitaarliedjes die her en der in een stroomversnelling terechtkomen. "Comeback Kid", "Bless The Acid House" en "Twentyfourseven" zijn daar treffende voorbeelden van. Sterk album!" (Jelle Teitsma, Platomania)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
