"De single "Starboy", met Daft Punk, is zó'n enorme hit dat je bijna zou vergeten hoe 'underground' The Weeknd ooit was: liedjes op YouTube (eind 2010), 3 downloadalbums (2011). Wie was die mysterieuze Abél Tesfaye uit Toronto? Zijn ijzig-emotionele 'alt-r&b' was intrigerend en nieuw. Toe hij officiële albums ging uitbrengen, ging hem dat aanvankelijk maar matig af: "Kiss Land" (2013) was vrij zwak. Op Starboy vindt Tesfaye bij vlagen de juiste vorm. Hitgevoeligheid en muzikaal avontuur gaan op de beste momenten samen: in de titeltrack met dat lekker bubbelende ritme, maar ook in "Ordinary Life", het broeierige tussenwerpsel "Stargirl" (door Lana Del Rey), het fijn naar jarentachtigpop verwijzende "Secrets" en sommige ballads. Het blijft helaas wel bij momenten: "Starboy" is even afwisselend als wisselvallig. Als album van de post-2012 wereldster The Weeknd is "Starboy" in orde, maar in vergelijking met dat spannende debuutdrieluik blijft het toch een beetje behelpen." (Menno Pot, Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
"Vier jaar na "Unorthodox Jukebox" verscheen eindelijk deze opvolger. "24K Magic" zet de muzikale lijn voort die begon met de hit "Uptown Funk". Een plaat vol feestelijke popliedjes waarop Mars net als zijn helden Prince en Stevie Wonder alle instrumenten zelf bespeelt. "24K Magic" moest een wervelende feestplaat worden waar hij, grotendeels alleen, twee jaar aan werkte. 'Natuurlijk wil ik ook mensen laten dansen, maar ik hoef niet zo nodig te vernieuwen. Entertainen gaat bij mij boven alles.' Entertainen doet Mars zeker. "24K Magic" blijkt net zo aanstekelijk als de voorgangers. The Observer stelt vast dat geen van de nummers zo sterk is als "UptownFunk" maar 'de drie liedjes waarmee het album opent zijn uitstekende feestmakers'. Rolling Stone (3 sterren) hoort veel jaren negentig-R&B terug van Boyz II Men en Bobby Brown en stelt vast dat 'fans gerustgesteld kunnen zijn dat het een stralend moment is voor Bruno Mars de producer, arrangeur en nostalgie-curator.'" (Gijsbert Kamer, Volkskrant)
"Het jongere zusje van Beyoncé werkte ruim 3 jaar aan dit conceptalbum, een meditatie over opgroeien als zwarte vrouw in de VS. De songs kennen een zwoele, soms verraderlijk luchtige productie en worden voorbeeldig gezongen met soms hoge, altijd zuivere stem. Iets dunner en minder krachtig dan die van Beyoncé, maar op de beste momenten herinnerend aan Minnie Riperton. Een en ander wordt verbonden door tekstflarden van rapper/producer Master P en haar ouders. Ook daarachter zit een gedachte: de in de jaren 90 zeer succesvolle labelbaas Master P is voor haar hét symbool van zwarte culturele onafhankelijkheid. En zo eert zij her en der haar grote voorbeelden en krijgt ze in ruil van Lil' Wayne een ijzersterke bijdrage in "Mad". Niet alle liedjes zijn even geweldig, een enkele keer zingt Solange ook wat vlak, maar het klinkt allemaal als een klok. En met liedjes als "Weary" en "Borderline" bewijst ze over dezelfde zeggingskracht te bezitten als haar beroemde zus." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Vorig jaar was Beyoncé de eerste zwarte vrouw die als headliner optrad op Coachella. Met haar optreden eerde ze vooruitstrevende Afro-Amerikaanse vrouwen die haar inspireren, van HBCU-alumi als Toni Morrison en Alice Walker tot grootheden als Nina Simone en Maya Angelou. Aan de baanbrekende performance van Beyoncé, waaraan 150 muzikanten, dansers en andere professionals meewerkten, gingen acht maanden intensieve voorbereiding vooraf. Beyoncé: We wisten dat zoiets nog nog nooit was gedaan op een festival en de show moest iconisch worden. Het was een eerbetoon aan een belangrijk onderdeel van de Afro-Amerikaanse cultuur. It had to be true to those who know and entertaining and enlightening to those who needed to learn. Op Homecoming - The Live Album staat de volledige Coachella-setlist: 40 live tracks, met gastoptredens van JAY-Z, J Balvin, Kelly Rowland en Michelle Williams." (Mpodia)
"Selah Sue begon ooit als achttienjarig meisje met hoog haar in het voorprogramma van Milow, nu is ze de grootse Vlaamse zangeres van haar tijd, want haar debuut uit 2011 verkocht wereldwijd meer dan een miljoen exemplaren. "Reason" zal daar met gemak overheen gaan, want deze opvolger is op alle fronten warmer, voller, rijper, spannender en geraffineerder. Funky single "Alone" deed al wat voorwerk, maar is zeker niet de enige troef op deze door producers Robin Hannibal (Rhye, Kendrick Lamar) en Ludwig Goransson (Childish Gambino, Haim) vormgegeven plaat. De productie is om door een ringetje te halen: vol, warm en helder tegelijk. Die productie, hoe hypermodern en helemaal 2015 soms ook, leidt nergens af van de liedjes en die uit duizenden herkenbare, mooi rauwe soulstem van een eigengereide jonge vrouw, die vaak minder gelukkig is dan haar succes doet vermoeden. "Sadness" heet niet toevallig de trage, dicht tegen Amy Winehouse aanleunende soulsong. Daar houdt de muzikale vergelijking met die ster verder wel op. Donker gekleurde keyboardpartijen, prachtige ritmiek en eigen gloedvolle melodieën te over in tracks waarin ook opvallend veel donkere uren, pijn en eenzaamheid zit opgesloten. Hoe gevoelig mooi "I Wont Go For More" ook klinkt wanneer we in het akoestische intro nog iets van die destijds achttienjarige terughoren, niet veel later zijn er de extra percussie, en stevige beat en blazersaccenten, en horen we toch weer een emotionele jonge vrouw het uitkrijsen dat ze eigenlijk meer wil in de liefde. In het wel klein gehouden "Always" horen we dat ze dat ook vond. With you Im always home. Eind goed, al goed? Grote mensenmassas voor héél grote podia wachten voor de nu 25-jarige zangeres met een glanzende toekomst. Of ze daar nu blij van wordt of niet." (Willem Jongeneelen, Oor)
Ex-Destiny's Child-zangeres Kelly Rowland heeft Beyoncé Knowles en Michelle Williams opnieuw weten te strikken voor een kleine reünie. Voor een bijdrage aan dit 2013-album doken de drie zangeressen de studio in, wat resulteerde in het nummer "You've Changed". Haar oud-Destiny's Child-collega's zijn niet de enige gasten op het album. Zo is Wiz Khalifa te horen in "Gone", dat overigens opzicht een paar regels leent uit "Big Yellow Taxi" van Joni Mitchell. Zoals gebruikelijk bij dergelijke R&B-albums werd er gebruik gemaakt van diverse productie- en schrijversteams. Zo is "Street Life" geen cover van The Crusaders, maar een track van Pharrell Williams. Pusha T is erin te gast.
Derde album van de Amerikaanse R&B-zanger/producer, was vooral in de VS vrij succesvol. 5 van de nummers werden uitgebracht op single.
Dit voornamelijk Spaanstalige album bestaat uit lekker up-tempo en reggaeton nummers. Uiteraard horen we ook een gevoelige kant van Shakira met de power ballad Nada. Shakira heeft voor dit album samengewerkt met Nicky Jam, Prince Royce en de Franse rapper Black M. (bron: Sony Music)
"Als de in de negentiger jaren zeer in zwang zijnde neo-soul één klassieker heeft opgeleverd dan is dat zonder enige twijfel het in 1995 verschenen "Brown Sugar" van D'Angelo. Slechts 21 jaar is hij als hij vrijwel in zijn eentje dit baanbrekende album maakt, hij schrijft alle songs en diens arrangementen, speelt vrijwel alle instrumenten en doet de productie, slechts her en der bijgestaan door o.a. toenmalige geliefde Angie Stone, Ali Shaheed Muhammad van A Tribe Called Quest en Raphael Saadiq. D'Angelo weet een unieke sound te maken van soul, gospel, jazz en hiphop waar zelfs de Smokey Robinson & The Miracles-cover "Cruisin'" uitstekend tussen past. Deze Deluxe editie vult schijf 1 aan met a capella tracks, schijf 2 staat vol alternatieve mixen waarvan een aantal voorheen alleen op vinyl te vinden was." (Bert Dijkman, Platomania)
Een hiphopper, een raggamuffin'-man en een soulzangeres, die hun eigen achtergronden kunnen laten samenvloeien tot één geheel, waarbij het funky hiphopgeluid dat de producers als begeleiding hebben gesmeed toch de overhand heeft. Een van de grootste hiphopsuccessen van de 90-ies. Ook r&b-liefhebbers komen flink aan hun trekken middels de soulvolle vocalen van de zangeres, o.a. in de megahit 'Killing Me Softly'. Deze editie is aangevuld met "The Bootleg Versions": Zes remixen van songs van zowel 'The Score' als 'Blunted...' plus een live-versie van 'Killing Me Softly...' en het niet eerder uitgebrachte 'Don't Cry Dry Your Eyes'.
Verzameling van remixen en andere rariteiten uit de beginperiode van Alicia Keys. Dit is een niet-offciële uitgave.
"Mary J Blige draait alweer meer dan een kwarteeuw mee in de hiphop- en R&B-wereld, maar het lijkt wel alsof haar status mettertijd groeit. Nog altijd beschikt ze over de uitzonderlijke gave rap moeiteloos in zang te laten overgaan. Bijna geen zangeres kan dat zo snel en vaardig als de inmiddels 46-jarige Blige. Als ze zich boos of verdrietig voelt, levert dat altijd haar beste platen op. Zo blikt ze op dit 13de album terug op haar echtscheiding. Die blues weet ze knap te laten voelen in bijvoorbeeld "U + Me (Love Lesson)". Wat dit album haar beste maakt sinds "No More Drama" (2000) is de rust die ze neemt in slepende bluesy raps en het feit dat ze nergens al te opzichtig hip of jeugdig wil klinken. Haar stem is krachtiger dan ooit en ze geeft dit wapen meer ruimte dan voorheen, lijkt het. Hulp van Kanye West in de opener "Love Yourself" is eigenlijk overbodig: Mary J Blige redt zichzelf wel. Al jaren. Hoe prachtig alleen al is het slotstuk "Hello Father"." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
