"Bijna 25 jaar geleden deed Turin Brakes meteen van zich spreken met hun debuutalbum "The Optimist EP". "Spacehopper" is alweer de tiende plaat van de Britse band. Openingsnummer "The Message" is een vintage Turin Brakes-nummer met fijne meerstemmige zang in het refrein; een nostalgische blik op de tijd dat de mannen nog zorgeloos konden rondhangen en analoog radio luisterden. Kritiek op het leven dat zich steeds meer online afspeelt is er in "Pays To Be Paranoid", dat met strakke elektrische gitaren wat steviger klinkt. Muzikaal wordt er ook teruggegrepen op de succesvolle ingrediënten uit het verleden. Zoals het sprankelende "Lullaby", het frisse "Horizon" en het klein gehouden "Lazy Bones" In "Almost" en "What’s Underneath" wordt uitgepakt met een heerlijk gospelachtig koor. Met samenzang die de tand des tijds goed heeft doorstaan, een handvol pakkende melodieën en de nodige energie is de tiende van Turin Brakes een leuke plaat." (OOR)
"Vijfentwintig tracks die alle bij elkaar dat verhaal van Dennis Hopper vertellen. Het is ook gewoon een prestatie van jewelste want allereerst wil je al dat je de bouwstenen bij elkaar hebt. The Waterboys hebben op de laatste albums al met uiteenlopende muziekstijlen en met verschillende opnametechnieken gewerkt en dat betaalt zich hier uit. Net zozeer een monument voor de eigenzinnigheid van Hopper als voor de eigenzinnigheid van Mike Scott. Het is bijzonder hoe hij in al zijn jaren als muzikant steeds is blijven bouwen aan zijn muzikale visie. Wanneer je je open stelt voor de band, voor de oorspronkelijkheid die Mike door zijn loopbaan steeds in zijn muziek heeft gelegd, dan vind je dit ongetwijfeld een album waar veel, heel veel te genieten valt. "Life, Death And Dennis Hopper": eigenzinnig, eclectisch, The Waterboys." (Written in Music; 4.5 uit 5 sterren)
"'Wait a minute [...] You say my time is over…’ Het had ook zomaar gekund inmiddels. Zangeres Shirley Manson loopt inmiddels tegen de 60, drummer (en ooit "Nevermind"-producer) Butch Vig wordt in augustus 2025 70. Maar niet dus. Garbage heeft nog een heleboel liefde te geven. Dit album verschijnt precies 30 jaar na het debuut. De boodschap: ons huis staat in brand, maar we zetten alles op alles om steeds opnieuw de liefde op tijd in veiligheid te brengen. Hoe donker en cynisch de woorden van Manson vaak ook zijn, het moest ergens ook een hoopvol album worden. Weg met alle rotzooi en waanzin die het wereldbeeld momenteel beheersen. Garbage ging in de overlevingsstand, om openhartige muziek te maken met een schone lei, zij het geboren uit frustratie en verontwaardiging. De stem van Manson klinkt minstens even goed als dertig jaar geleden en het bandgeluid, met extra veel analoge synths, zorgt voor een decor waarin je ondanks alle duisternis toch ergens, al dansend, dat lichtknopje weet te vinden." (OOR)
""The Painful Truth" is het zevende studio album van Skunk Anansie waarmee ze, op de top van hun kunnen, een sterk en fris album afleveren. Wat opvalt is dat de sound wat elektronischer klinkt dan op de voorgaande Skunk Anansie albums. Zo is er bij "An Artist Is An Artist" en "This Is Not Your Life" een prominente plek voor de synthesizer; samen met de riffs van gitarist Ace krijgt het zo toch dat ‘Skunk’-geluid! Bij "Lost And Found" worden de toetsen ook op subtiele wijze ingezet. Bij rustige tracks zoals "Shame" komt de stem van Skin erg goed tot uiting. De rauwheid van haar stem in combinatie met de baslijnen van Cass maakt "Shame" tot een pareltje op dit album. Het uptempo "Cheers" mag zich ook tot één van de highlights rekenen. Met dit album "The Painful Truth" laat Skunk Anansie horen dat ze nog steeds vernieuwende, sterke en provocerende muziek kunnen maken en absoluut nog relevant zijn als band. Absolute must voor de platenkast van Skunk Anansie-fans en muziekliefhebbers." (Maxazine; cijfer: 8/10)
"Op deze plaat vind je een compilatie van de mooiste nummers uit de 2 Meter Sessies met de Nederlandse indierockband Bettie Serveert. Bettie Serveert geniet in Nederland en ver daarbuiten een grote reputatie in de alternatieve rockscene en heeft een grote schare trouwe fans. De 2 Meter Sessies met Bettie Serveert kenmerken zich door het herkenbare Bettie Serveert live geluid, vastgelegd in zijn meest directe en pure vorm. Met nummers van hun legendarische debuutalbum "Palomine" en nummers van latere platen, geeft dit album een mooi beeld van verschillende periodes uit de carrière van de band. 2 Meter Sessies heeft door de jaren heen een grote reputatie opgebouwd en is een belangrijk platform voor artiesten om zich van hun beste kant te laten zien, vaak op een manier die je niet hoort in reguliere studio-opnames. Het programma heeft een enorm archief opgebouwd en wordt zowel op radio als televisie uitgezonden, en tegenwoordig ook op platforms als YouTube." (Platomania)
"Fontaines D.C. onderzoekt op "Romance", het vierde en meest eclectische album van de Ierse rockband, de waarde van liefde in een wereld die steeds verder wegzakt in de destructie. Het openingsnummer "Romance" treft direct het onderwerp van het gelijknamige, vierde album van Fontaines D.C.. Het onderzoekt de liefde en de complexiteit van relaties. Maar verwacht geen zoetsappigheid van de Ierse rockband. Zanger Grian Chatten liet zich onder meer inspireren door de Japanse anime Akira, waarin de leider van een motorclub probeert te overleven en liefde een sprankje hoop biedt in de verwoestende wereld van Neo-Tokyo. Muzikaal gezien is "Romance" het meest eclectische en gelaagde album tot nu toe. Hoe verschillend de elf nummers ook zijn, ze dragen alle een vorm van hoop en angst in zich, zoals het betraande hartje op de cover. Een dualiteit die briljant is uitgevoerd met een verfijnd gevoel voor poëzie. Een diepe buiging voor de band." (Het Parool) Ook te zien op 16 en 17 november 2024 in AFAS Live in Amsterdam.
“Thurston Moore levert wederom een geweldig soloalbum af en het is er heen met flarden van behoorlijk toegankelijke rocksongs, maar vooral heel veel fenomenaal gitaarwerk. Sinds het uit elkaar vallen van Sonic Youth timmert Thurston Moore stevig aan de weg met soloalbums. Hij maakte een tweetal behoorlijk toegankelijke albums en een hele experimentele. ‘By The Fire’ kan beide kanten op. Thurston Moore begint op zijn nieuwe album met enige regelmaat aan lekker in het gehoor liggende rocksongs, maar hij blijft natuurlijk ook een geweldig gitarist die het experiment niet schuwt. Met name de langere tracks op het bijna anderhalf uur durende album grossieren in fenomenaal gitaarwerk dat varieert van subtiel tot stevig. Het zorgt ervoor dat ook ‘By The Fire’ weer een geweldig album is dat de aandacht verrassend makkelijk anderhalf uur vasthoudt.” (De krenten uit de pop)
"In 2002, ten tijde van "Title TK" van Breeders, bleek Deal, als zingende bassist van Pixies en Breeders sekssymbool van menig jarennegentigadolescent, verslaafd, verlopen en vervelend. Ze was 41, maar leek 20 jaar ouder. Ze debuteert als soloartiest (op een worp singles in 2013 na) met een album, "Nobody Loves You More", dat veel beter, speelser en leuker is dan je in 2002 voor mogelijk hield. De tedere titelsong, die de rij opent, verrast met plechtige strijkers en schetterend koper. Het voelt alsof je met Kim Deal over het leven kletst met een lach, het mariachi-achtige "Coast", maar soms ook met een traan, wanneer ze over haar demente moeder vertelt in "Are You Mine?". Te midden van rijk georkestreerde feelgoodliedjes als "Summerland" doet ze een paar keer even aan haar oude bands denken, in "Disobedience" of "Big Ben Beat". Qua melodieën en zang is het altijd typisch Kim Deal. Nooit gedacht dat een collage van haar muzikale ideeën nog zo levendig kon uitpakken." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Tijdloos en actueel. Vampire Weekend zoekt op "Only God Was Above Us" naar optimisme in een tijd van financiële ongelijkheid en klimaatproblemen, begeleid door weergaloos eclectische muziek. De vorige twee albums van Vampire Weekend leverden beide een Grammy op voor Best Alternative Album. Niet onterecht. Zeker "Modern Vampires Of The City" (2013) behoort tot een van de beste albums van het vorige decennium. "Only God Was Above Us", het vijfde album, is losser van aard. De constante afwisseling van instrumenten, ritmes en stijlen – meer dan in eerder werk – maakt het onvoorspelbaar en spannend. De natuurlijke manier van schakelen tussen klassiek via jazz naar noiserock om te eindigen in een Beatlesque orkestraal arrangement binnen één nummer is fenomenaal. Ook de lijst van gebruikte instrumenten is uitgebreid, van cello tot saxofoon, viool en slidegitaar. "Only God Was Above Us" schaart zich met gemak onder het beste werk van deze Amerikaanse band, en is eindeloos herluisterbaar." (Parool)
"Daryll-Ann kwam al eens bij elkaar voor een reeks prachtige concerten, maar nu is er voor het eerst in 20 jaar een compleet nieuw album met 14 even sprankelende als dwingende composities. Die zijn zoals gebruikelijk van de hand van de twee zangers/gitaristen Anne Soldaat en Jelle Paulusma. Jarenlang speelden ze zonder elkaar, maar als ze het op hun heupen krijgen en Paulusma’s tweelingbroer Coen zich voor de koortjes bij hen voegt, ontstaat de mooist denkbare gitaarpop. Het niveau van "Weeps" (1996) en "Happy Traum" (1999), doordat Soldaat en Paulusma elkaar steeds knap aanvullen. Elk leverden ze 7 nummers, maar een echt klassiek Daryll-Ann-liedje ontstaat pas als ze al spelend op elkaars werk reageren. De een vult de ander aan met een bijtend stukje gitaar of gaat ervandoor met een tempoversnelling, zoals dat in "A Note About Time" zo fraai gebeurt. Prachtig vervlochten gitaarwerk, wonderschone zangkoortjes en verrassende melodische wendingen: "Spring" heeft het weer allemaal." (Volkskrant, 4 uit 5 sterren)
"Een leven in liedjes. Met enige regelmaat laat Jacco de Greeuw met zijn band Johan horen hoe het met hem gaat. Die regelmaat is een hele trage. Tussen de albums 4 en Pull Up zaten negen jaar en op "The Great Vacation" hebben we vijf jaar moeten wachten. Zoals de titel "The Great Vacation" al suggereert, gaat Johan ditmaal op avontuur. In openingsnummer "Cincinnati" maakt Johan een uitstapje naar de new wave uit de eighties. Slidegitaren, Farfisa-orgels, fuzzy riffs en allerhande percussiespeeltjes zorgen voor een telkens veranderend klankbeeld. Ook stoeit de band met sounds uit de Mellotron, de toverdoos uit vroeger tijden. "Biker S." en "Reset" hadden zo op het legendarische "3rd" van Big Star kunnen staan. Net als de eerdere platen van Johan verraadt "The Great Vacation" zijn schoonheid pas bij meerdere draaibeurten. De melodieën blijven hangen en bij iedere beluistering vallen meer details in de arrangementen op. Een muzikale toverbal." (OOR)
"De opener van de plaat "Critical Thinking" doet je direct opveren. Hier gebeurt iets verfrissends: over een dikke beat en bas, met mooie atmosferische gitaarpartijen als smaakmakers, mag Nicky Wire even lekker los. Hij citeert een aantal zelfhulp-slogans en vraagt zich in het stuiterende refrein af: ‘What happened to your critical thinking?’. De oren blijven gespitst bij "Dear Stephen", waarin Bradfield zich richt tot de oude held Morrissey, die hij inmiddels een bad habit noemt. Na "Dear Stephen" is "Being Baptised" wederom een prima track: een mooi, warm geluid met prikkelende gitaarlijnen die weleens geïnspireerd zouden kunnen zijn door Johnny Marr. Vertrouwde, prettige bombast en een lager tempo typeren "Deleted Scenes" en "Late Day Peaks", songs die de eindfase van de plaat met stevige, soms ronduit noeste drums accentueren. Nicky Wire’s "OneManMilitia" is upfront, eloquent en militant. De link naar het openingsnummer is daar en de cirkel is weer rond." (Written in Music; 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
