"Natuurlijk kennen de meeste mensen Hackett als gitarist van Genesis, maar ook als je onbekend bent met zijn solowerk, zijn de eigen Hackett-nummers zeer zeker de moeite waard. De avond in de Royal Albert Hall werd nog specialer door de gasten die Hackett voor de avond had uitgenodigd. Broer John schoof eerst al aan om fluit bij te dragen voor "Hands Of The Priestess"; erg mooi. Amanda Lehmann droeg bij met gitaarspel en zij nam de leadzang voor haar rekening in "Shadow Of The Hierophant", waarvan je je dus nu gerust kunt bedenken dat het inmiddels 50 jaar oud is. De match tussen de stem van Lehmann en de instrumentale kracht van het nummer werkt wonderwel samen. Het nummer bouwt heerlijk op en zoals het hier klinkt, blijkt eens te meer wat een dijk van een nummer het ook is. Het leverde de band destijds een stevige staande ovatie op én, ook terugluisterend, snap je de beleving van de zaal, begrijp je ook dan hoe zeer de band weer door die reactie overweldigd was." (Written in Music; 4,5 uit 5 sterren)
"Ze weten niet van ophouden, die oude rocksterren. Het vijfde soloalbum van David Gilmour ligt in de schappen. Hij is inmiddels 78 jaar, dit icoon van Pink Floyd, de band waarin hij vanaf 1968 gitarist was. "Luck And Strange" bevat songs die hij in nauwe samenwerking met echtgenote/auteur Polly Samson schreef. De thematiek van de songs gaat hier veel over vergankelijkheid, ouder worden en sterfelijkheid. In het titelnummer is de in 2008 overleden Pink Floyd-toetsenist Richard Wright te horen met een in 2007 opgenomen partij. Het is aan Gilmours stem, maar vooral aan zijn machtige, zeer karakteristieke gitaarspel in een paar prachtig stukken te danken dat het album een fijn laagje Pink Floyd bevat. Mooiste track? Een herbewerking van "Between Two Points", oorspronkelijk van The Montgolfier Brothers uit 1999, met een vocale hoofdrol voor dochter Romany Gilmour. Sterke terugkeer van een topmuzikant die weet in welke fase van het leven hij beland is, maar waar sleet nog maar weinig vat op krijgt." (OOR)
Op 24 april 2014 ging in de Amsterdamse Melkweg het IQ-album "The Road Of Bones" in première. De opvolger van het alweer 5 jaar oude "Frequency" is zelfs een dubbelaar geworden. Opnieuw zijn er bezettingswisselingen ten opzichte van het vorige album: drie zelfs! Maar in twee gevallen blijkt het de terugkeer van verloren zonen: drummer Paul Cook is na korte afwezigheid alweer terug en ook de in 1989 vertrokken bassist Tim Esau is wedergekeerd. Neil Durant is de nieuwe toetsenist. Hoe onopvallend en ingetogen die Durant op het podium ook overkomt, op plaat creëert hij vele lagen aan kleuren: een mooie mix van 'vintage' (Mellotron- en Moog-sounds) en modern. De baspartijen van Esau zijn regelmatig zeer prominent: groovy (als in Massive Attack-triphop) in het titelnummer, elders zoemend en ploppend. De andere drie klinken zoals we ze kennen, in lange composities (tot aan 20 minuten lengte) die soms klinken als slimme recombinaties van bekende IQ-thema's. Maar daar is wel veel nieuwe spanning en sfeer doorgejaagd.
"Zes jaar na de release van "Resistance" ligt er eindelijk weer een nieuwe boreling van het vermaarde Britse neo-proggezelschap IQ in de schappen. “Men kan ons er niet van beschuldigen dat we overhaast te werk zijn gegaan,” zegt frontman Peter Nicholls desgevraagd met typisch Britse onderkoelde humor. Net als bij veel collega’s heeft ook hier covid deels als spelbreker gefungeerd. “Eigenlijk hadden we genoeg materiaal voor een dubbelalbum, maar dan had de release nog enige tijd op zich laten wachten en was het album minder coherent geworden,” aldus Nicholls. De band doet op dit nieuwe album "Dominion" alles waar hij goed in is en smeedt dat tot een zeer smaakvol geheel. Al met al hebben de heren weer een knap album uit hun IQ-koker geschud, waarbij opvalt dat elk nummer met een rustig intro begint. Dat zijn ook de passages waar Peter Nicholls’ vocalen het best tot hun recht komen. Ik ben benieuwd hoe de band deze, bij vlagen heftige, muziek op het podium voor het voetlicht zal brengen." (Progwereld)
"Gitaarlegende Steve Hackett is al aan zijn dertigste (!) soloalbum toe. Ongelofelijk, en de man gaat maar door. Na het akoestische “Under A Mediterranean Sky” en het elektrische “Surrender Of Silence”, beide uit 2021, en de liveregistratie “Foxtrot At Fifty + Hackett Highlights: Live in Brighton” uit 2023, gaat hij onverdroten voort. Met “The Circus and the Nightwhale” bewijst hij nog lang niet toe te zijn aan het op zijn lauweren rusten. De cd heeft een autobiografische inslag, gepresenteerd als een rite-of-passage conceptalbum, met het jonge karakter Travla in het middelpunt. Allerhande alledaagse geluiden gaan over in opzwepende orkestratie, als Steve Hackett zich meldt met furieus en ongrijpbaar gitaarspel. Een bijna hemels gezongen intermezzo luidt de tweede explosie in. Met People of the Smoke laat Hackett direct horen dat hij er zin in heeft." (Progwereld)
"Riverside is natuurlijk bij uitstek een liveband en het enthousiasme van het kwartet spat dan ook van die schijfjes af. Je moet er eigenlijk zelf bij zijn om hun intense muziek goed te kunnen voelen, maar we roeien met de riemen die we hebben. Het klinkt allemaal prima, de afstelling van het geluid is goed, alle instrumenten komen helder door. Voor zover het nog niet duidelijk was: Marius Duda is de onbetwiste bandleider. Hij houdt de praatjes, laat zijn basgitaar prominent klinken, hij zingt uiteraard (prima), zweept de band op en maant het publiek regelmatig tot meezingen. "ID.Entity" domineert de tweede CD met veertig minuten muziek. "Post-Truth" is weer stevig, met een mooi subtiel slot. "Egoist Hedonist" heeft een hoger symfonisch gehalte, met ook straffe ritmes. "Friend Or Foe?" van hun laatste CD is super toegankelijk. In de finale zoekt het gezelschap juist een beetje de verstilling op. Met "Live ID." voegen de Polen weer een prima werkstuk aan hun catalogus toe." (Progwereld)
"Het album is in muziekzaal Trading Boundaries, in Fletching, East Sussex, opgenomen. Het is een soort traditie aan het worden dat hij daar optreedt. Je kunt een nieuwe liveversie van "Ace Of Wands" verwachten, net als ander solomateriaal. De intieme setting nodigt uit om uitgeklede versies van nummers te spelen, naast zijn zeer gewaardeerde akoestische werk. Uiteraard ontbreken ook toppers van Genesis niet (o.a. een klein stukje "Supper's Ready", HB). Verder zijn twee nummers van de laatste solo-CD van Amanda Lehmann, "Innocence And Illusion" te horen. Zij is van de partij (zang, gitaar), net als andere oude bekenden als broer John (fluit), Roger King (toetsen) en Rob Townsend (dwarsfluit, saxofoon). Hackett zegt er zelf dit over: "Het is altijd heel prettig om in Trading Boundaries te spelen, een magische, intieme plek, met prachtig licht en exotische afbeeldingen, die de donkerste tijd van het jaar richting Kerstmis en Nieuwjaar verlichten. Dit is de perfecte plek voor mijn akoestische set."" (Progwereld)
"Het werd ook wel een beetje tijd: het laatste soloalbum van de legendarische ex-Yes-zanger, "1000 Hands" dateert alweer uit 2019 . Recente YouTube-video’s met zijn begeleidingsgroep The Band Geeks beloofden echter veel. Zelden zagen we bijvoorbeeld een zo perfecte en opzwepende versie van "The Gates of Delirium". Zeker in vergelijking met Steve Howe's recente Yes-productie. Hoge verwachtingen dus bij de aankondiging van dit studio-album "True" van deze bijzondere combinatie. "True" klinkt compact, rockend, pakkend, melodieus en gevarieerd. Met sterke composities, een goede productie en glashelder geluid. De teksten zijn misschien wat minder zweverig dan voorheen, maar nog steeds onmiskenbaar afkomstig van de kleine poëet. De tot Amerikaan genaturaliseerde Anderson wordt in oktober 2024 dit jaar 80, het is hem nauwelijks aan te zien, noch te horen. De Gouden Stem heeft misschien iets aan kracht ingeboet maar is nog steeds loepzuiver, de hogere regionen worden nog met gemak gehaald." (Progwereld)
"Ian Anderson strooit met diverse releases zoals liveplaten, speciale edities, Steven Wilson-remixen van oudere albums en ook met nieuw materiaal. "Curious Ruminant" is het derde album in even zoveel jaar. Die snel opeenvolgende releases hebben geen negatieve gevolgen voor de kwaliteit, want dit nieuwe album met negen Anderson-liedjes kan de toets der kritiek met gemak doorstaan. De inmiddels 77-jarige zanger/fluitist/componist en zijn trawanten teren niet op afgeleefde glorie maar bieden songs die per luisterbeurt vaster aan je hart gaan kleven. Het titelnummer dat al eerder via Spotify werd vrijgegeven behoort meteen tot de krakers van de plaat, wellicht het beste dat Anderson in de afgelopen jaren heeft geschreven. Maar we moeten ook niet het bijna 17 minuten durende "Drink From The Same Well" vergeten, want die track, grotendeels instrumentaal, kent een enorme melodische rijkdom, of het fraaie openingsstuk "Puppet And The Puppet Master". Dit 24e studioalbum is hoe dan ook een aanrader." (Heaven Magazine)
"Onwaarschijnlijk hoe groots, meeslepend, maar ook speels het nieuwe album “Time Voyager” is geworden. Het album vormt een reis door de plooien van de tijd. De songs zijn als deuren die openzwaaien naar onbekende dimensies, reizend door de duisternis van het verleden en de onzekerheid van de toekomst. Tijd is hier geen chronologische lijn maar een ingewikkeld labyrint van eindeloze mogelijkheden. De "Voyager" zelf wordt gelanceerd met het openingsthema van het album in de strijkers. Hij brengt ons, onder begeleiding van Vangelis-achtige klanken, naar onmetelijke gebieden, waarbij zelfs het Midden-Oosten wordt aangedaan. Een volgende deur laat ons instappen in de "Morning Train", die ons eerst door een idyllisch landschap voert. Wanneer de trein echter goed op stoom komt wordt het een duizelingwekkende rit met geniale melodieuze vondsten, Queen-achtige gitaren, orkestrale uitspattingen en zelfs een stukje onvervalste hardrock." (Progwereld)
"Tien jaar na hun laatste release "I Heard You Listening" laten de vier leden van het Amerikaanse Echolyn weer van zich horen met maar liefst twee albums tegelijkertijd. Album VII bevat heel toepasselijk zeven stukken met een totale lengte van zo'n 46 minuten. Het feit dat deze band 35 jaar bestaat mag al een prestatie van formaat heten. Hoewel de karakteristieken van de muziek moeilijk onder één noemer te vatten zijn, komen voor mij bands als Gentle Giant, The Beatles en in mindere mate Genesis als eerste inspiratiebronnen in aanmerking. Het zijn allemaal intelligente composities met veel tempowisselingen en onverwachte wendingen. Veelvuldig duikt zeer harmonieuze meerstemmige zang op, maar de poëtische teksten zijn voor mij niet altijd even begrijpelijk. Daardoor is deze muziek uitdagend. De muziek is als een mozaïek: allemaal kleine stukjes die kunstig en vloeiend passend zijn gemaakt. Mooie, vloeiende prog waarin piano en akoestische gitaar ook regelmatig te horen zijn." (iO Pages)
"Tien jaar na hun laatste release "I Heard You Listening" laten de vier leden van het Amerikaanse Echolyn weer van zich horen met maar liefst twee albums tegelijkertijd. Album II bestaat uit twee epics van respectievelijk 16 en 28 minuten, die echter in meer stukken zijn verdeeld. Het feit dat deze band 35 jaar bestaat mag al een prestatie van formaat heten. Hoewel de karakteristieken van de muziek moeilijk onder één noemer te vatten zijn, komen voor mij bands als Gentle Giant, The Beatles en in mindere mate Genesis als eerste inspiratiebronnen in aanmerking. Het zijn allemaal intelligente composities met veel tempowisselingen en onverwachte wendingen. Veelvuldig duikt zeer harmonieuze meerstemmige zang op, maar de poëtische teksten zijn voor mij niet altijd even begrijpelijk. Daardoor is deze muziek uitdagend. De muziek is als een mozaïek: allemaal kleine stukjes die kunstig en vloeiend passend zijn gemaakt. Mooie, vloeiende prog waarin piano en akoestische gitaar ook regelmatig te horen zijn." (iO Pages)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
