Zweedse progband rond Rikard Sjöblom, die intussen wellicht bekender is als Big Big Train-lid. "Na 15 jaar en 8 albums gingen de mannen in 2016 uit elkaar. Acht jaar later zijn ze terug. In 2021 werden onenigheden opgeheven en moesten de bandleden erkennen dat ze elkaar gemist hadden. Naast een aantal kortere en langere stukken bevat de plaat ook een epos in "Out In The Open" van dik twintig minuten, opgeknipt in vijf losse stukken. Dit is wel het hoogtepunt van de plaat, al kan ik geen nummers aanwijzen die echt van mindere kwaliteit zijn, of het moet het blikkerige synthwave-bonusnummer zijn, dat kennelijk moet aantonen dat plaatopener "Ecotone" al een heel oud nummer is. Op een moment dat je er niet meer echt op rekende is Beardfish helemaal terug met een album dat hoog op de jaarlijsten zal eindigen. Een ouderwets progressief album vol mooie muziek, afwisselend, uitdagend en toegankelijk tegelijk, dat de harten sneller zal doen kloppen. Mooie comeback, knap dat het de mannen gelukt is." (Progwereld)
"Ze weten niet van ophouden, die oude rocksterren. Het vijfde soloalbum van David Gilmour ligt in de schappen. Hij is inmiddels 78 jaar, dit icoon van Pink Floyd, de band waarin hij vanaf 1968 gitarist was. "Luck And Strange" bevat songs die hij in nauwe samenwerking met echtgenote/auteur Polly Samson schreef. De thematiek van de songs gaat hier veel over vergankelijkheid, ouder worden en sterfelijkheid. In het titelnummer is de in 2008 overleden Pink Floyd-toetsenist Richard Wright te horen met een in 2007 opgenomen partij. Het is aan Gilmours stem, maar vooral aan zijn machtige, zeer karakteristieke gitaarspel in een paar prachtig stukken te danken dat het album een fijn laagje Pink Floyd bevat. Mooiste track? Een herbewerking van "Between Two Points", oorspronkelijk van The Montgolfier Brothers uit 1999, met een vocale hoofdrol voor dochter Romany Gilmour. Sterke terugkeer van een topmuzikant die weet in welke fase van het leven hij beland is, maar waar sleet nog maar weinig vat op krijgt." (OOR)
""Proximity & Chance" is alweer het vijfde studioalbum van multi-instrumentalist John Holden. Zijn albums zijn altijd mooi verzorgd en muzikaal bijzonder prettig. De lijst met gastmuzikanten is weer goed doordacht. Dit keer zijn onder andere gitarist Luke Machin (onder andere The Tangent, Cyan), toetsenist Vikram Shankar (Silent Skies) en zangeres Sally Minnear (Dave Bainbridge, Pendragon) uitgenodigd. Gelukkig is ook vaste gast Pete Jones (Camel, Cyan, Tiger Moth Tales) weer van de partij (als zanger en saxofonist). Wat deze man ook bijdraagt, het is altijd van grote klasse. Vooral zijn zangstem is geweldig. Op dit album neemt hij drie songs vocaal voor zijn rekening. “Proximity & Chance” een bijzonder knap gecomponeerd album geworden dat de veelzijdigheid van John Holden maar weer eens in het licht zet. Mensen die wel houden van sterk verhalende- en musicalelementen zullen dit album zeker waarderen." (Progwereld) Ook met folkproggitarist Dave Brons en met Southern Empire-zanger Shaun Holton.
"Het werd ook wel een beetje tijd: het laatste soloalbum van de legendarische ex-Yes-zanger, "1000 Hands" dateert alweer uit 2019 . Recente YouTube-video’s met zijn begeleidingsgroep The Band Geeks beloofden echter veel. Zelden zagen we bijvoorbeeld een zo perfecte en opzwepende versie van "The Gates of Delirium". Zeker in vergelijking met Steve Howe's recente Yes-productie. Hoge verwachtingen dus bij de aankondiging van dit studio-album "True" van deze bijzondere combinatie. "True" klinkt compact, rockend, pakkend, melodieus en gevarieerd. Met sterke composities, een goede productie en glashelder geluid. De teksten zijn misschien wat minder zweverig dan voorheen, maar nog steeds onmiskenbaar afkomstig van de kleine poëet. De tot Amerikaan genaturaliseerde Anderson wordt in oktober 2024 dit jaar 80, het is hem nauwelijks aan te zien, noch te horen. De Gouden Stem heeft misschien iets aan kracht ingeboet maar is nog steeds loepzuiver, de hogere regionen worden nog met gemak gehaald." (Progwereld)
Dit is een bijzonder dubbelconcert: het laatste met én het eerste zonder Moogy Klingman. De geschiedenis gaat als volgt: Nadat de groep uiteen was gevallen rond 1985, trof men zich rond 2010 omdat de toetsenist Moogy (en oude vriend van Todd Rundgren) ernstig ziek bleek te zijn. De medische kosten bleken erg hoog te zijn en dus werd er besloten tot een benefietoptreden op 29 januari 2011 in New York. Moogy deed ook mee. De avond werd een groot succes. Een volgende reeks optredens werd gepland voor najaar van 2011 maar het was te laat voor Klingman: hij overleed op 15 november. Het optreden van 18 november in Peekskill (NY) werd opgenomen: so sadly minus one! Aldus het verhaal in het begleidende boekje. (GT, Muziekbank)
"Yes as a band has been in existence for nearly 50 years now, and has featured a variety of different rosters during that span. "Topographic Drama - Live Across America" is an impressive showcase for their most recent lineup, and does a good job of spotlighting some material from their back catalog that hasn't always gotten the attention it deserves. More importantly, it's simply a good listen." (Sputnik Music)
"De tour in 2023 vond plaats met het Big Big Train Brass Ensemble én dat is iets waarmee de band zich nadrukkelijk onderscheidt. Progressieve rock en blazers, veel van de progressieve rockers vinden dat iets aparts. Voor de meer open luisterende muziekliefhebber zal opvallen dat de blazers juist het karakter van de muziek accentueren en dat de band dus, met ook Clare Lindley op viool, een flinke pijler van het geluid van de band juist stoelt op het koper en op de viool. Dat wordt meteen al duidelijk met opener "Folklore", heel veel heerlijker kun je niet in een concert van de band binnen komen. De drive die er achter zit, de klare klanken van zanger Alberto Bravin, de achtergrondvocalen en dat o zo heerlijke koper en de viool. "A Flare On The Lens" is een immens sterk live album. Het onderscheidt zich zowel qua productie, qua muzikale prestatie als qua presentatie." (Written in Music; 4.5 uit 5 sterren)
Op 24 april 2014 ging in de Amsterdamse Melkweg het IQ-album "The Road Of Bones" in première. De opvolger van het alweer 5 jaar oude "Frequency" is zelfs een dubbelaar geworden. Opnieuw zijn er bezettingswisselingen ten opzichte van het vorige album: drie zelfs! Maar in twee gevallen blijkt het de terugkeer van verloren zonen: drummer Paul Cook is na korte afwezigheid alweer terug en ook de in 1989 vertrokken bassist Tim Esau is wedergekeerd. Neil Durant is de nieuwe toetsenist. Hoe onopvallend en ingetogen die Durant op het podium ook overkomt, op plaat creëert hij vele lagen aan kleuren: een mooie mix van 'vintage' (Mellotron- en Moog-sounds) en modern. De baspartijen van Esau zijn regelmatig zeer prominent: groovy (als in Massive Attack-triphop) in het titelnummer, elders zoemend en ploppend. De andere drie klinken zoals we ze kennen, in lange composities (tot aan 20 minuten lengte) die soms klinken als slimme recombinaties van bekende IQ-thema's. Maar daar is wel veel nieuwe spanning en sfeer doorgejaagd.
"Frost*-voorman Jem Godfrey vindt dat ieder zichzelf respecterende band een keer een dubbelalbum moet uitbrengen. Dat doet de band nu met “Life in the Wires”. Godfrey is de grote man van dit Britse gezelschap, die ook alle muziek schrijft. “Life In The Wires” is een conceptalbum en draait om een hoofdpersonage, Naio, een kind in een moderne AI-wereld, die de stem van een oude DJ ontdekt op een oude AM-radio die zijn moeder hem heeft gegeven. Hierdoor komt hij op het pad van verlichting terecht. Hij vindt troost in oude radiofragmenten. Topstuk is zonder twijfel "Life In The Wires (Part 2)". Het gaat weer van heel druk naar zeer ingetogen, zoals het een epic van een kwartier betaamt. De solo’s vliegen je om de oren. Een lekker stukje orgel, gelukkig ook weer Mitchell die zijn spaarzame momenten mag pakken. Godfrey gaat helemaal los op z’n klavieren. En passant brengt hij ook nog een korte ode aan Genesis. De band overtreft zichzelf hier bijna. Prachtig!" (Progwereld)
"Onwaarschijnlijk hoe groots, meeslepend, maar ook speels het nieuwe album “Time Voyager” is geworden. Het album vormt een reis door de plooien van de tijd. De songs zijn als deuren die openzwaaien naar onbekende dimensies, reizend door de duisternis van het verleden en de onzekerheid van de toekomst. Tijd is hier geen chronologische lijn maar een ingewikkeld labyrint van eindeloze mogelijkheden. De "Voyager" zelf wordt gelanceerd met het openingsthema van het album in de strijkers. Hij brengt ons, onder begeleiding van Vangelis-achtige klanken, naar onmetelijke gebieden, waarbij zelfs het Midden-Oosten wordt aangedaan. Een volgende deur laat ons instappen in de "Morning Train", die ons eerst door een idyllisch landschap voert. Wanneer de trein echter goed op stoom komt wordt het een duizelingwekkende rit met geniale melodieuze vondsten, Queen-achtige gitaren, orkestrale uitspattingen en zelfs een stukje onvervalste hardrock." (Progwereld)
"Met "The Purpose Paradox" presenteert Dilemma een conceptalbum in de lijn van bijvoorbeeld "Snow" van Spock’s Beard. Het verhaal gaat over Neon die een zoektocht onderneemt naar verbinding en vervulling. Zijn gids is daarbij Elektra. Neon ontdekt dat wat waar is altijd bij hem is geweest. De muziek, zijn vrienden, en met name geloof, hoop en liefde. Neon onderneemt een reflectieve en spirituele reis waar hij uiteindelijk sterker uitkomt. Wat opvalt is dat de muziek lekker energiek is. Met de opener "Sanctuary" word je direct in het album getrokken. De muziek is bovendien gevarieerd en pakkend. De moderne, soms zwevende dan wel zoevende toetsen van Robin Z geven extra cachet aan de muziek en zijn behoorlijk bepalend. Het nummer "Electra" is ook zo’n fijn pakkend nummer waar toch meer dan genoeg in gebeurt en dat gelaagd is, inclusief toetsen- en gitaarsolo’s. "The Purpose Paradox" is een uitstekend album en voor iedereen die van gevarieerde en moderne prog houdt een aanrader." (Progwereld)
"Gitaarlegende Steve Hackett is al aan zijn dertigste (!) soloalbum toe. Ongelofelijk, en de man gaat maar door. Na het akoestische “Under A Mediterranean Sky” en het elektrische “Surrender Of Silence”, beide uit 2021, en de liveregistratie “Foxtrot At Fifty + Hackett Highlights: Live in Brighton” uit 2023, gaat hij onverdroten voort. Met “The Circus and the Nightwhale” bewijst hij nog lang niet toe te zijn aan het op zijn lauweren rusten. De cd heeft een autobiografische inslag, gepresenteerd als een rite-of-passage conceptalbum, met het jonge karakter Travla in het middelpunt. Allerhande alledaagse geluiden gaan over in opzwepende orkestratie, als Steve Hackett zich meldt met furieus en ongrijpbaar gitaarspel. Een bijna hemels gezongen intermezzo luidt de tweede explosie in. Met People of the Smoke laat Hackett direct horen dat hij er zin in heeft." (Progwereld)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
